Bij het woord “Spookhuis” komt bij mij onmiddellijk de gedachte aan een kermis op. Onlangs was ik daar toevallig. Ik ben uiteindelijk, het spookhuis, wat er overigens prachtig uitzag, niet naar binnen gegaan. Mooie herinneringen aan vroeger, toen ik als kind bij elke kermis het spookhuis wilde bezoeken, weerhielden mij ervan. Wie weet wat er nu nog van over is! Als je daar toen met je karretje de klapdeurtjes door ging hield je elkaar stevig vast, zag je trillende skeletten, veel spinrag, knipperende lantaarns, brandende kaarsen, bewegende grafstenen, diverse griezels, vleermuizen en nog veel en veel meer. Dit alles omringd door met het geluid van gillende jonge meiden.

Als het doel van een spookhuis is, de bezoekers angst aan te jagen dan is dat in restaurant het Spookhuys in Hattem best aardig gelukt. Alleen al om er per auto te komen is doodeng, je rijdt een lange doodlopende straat in waar je alleen nog maar uit kan komen door er achteruit uit te rijden. Wat de witte brigade allemaal uitspookt achter de klapdeurtjes van deze keuken, is soms ronduit griezelig te noemen.

Skeletten, die zijn in deze keuken niet te vinden. Niets op de graat, alle vis komt geportioneerd binnen. Aan het vlees is ook al geen botje te herkennen tenzij je de aloude Spareribs bestelt. Deze spookhuis koks hebben op de een of andere manier een griezelige voorkeur voor zoet. De tomatensoep heet hier: ”Tomatensoep met een spinrag van ongezoete room” of “Griezelig rood sop”. Nou dat is het dan ook. En zoet dat ie was! Die room kan dan wel ongezoet zijn, dat gebrek aan zoet wordt ruimschoots gecompenseerd in het rode sop. Waarschijnlijk heeft de kok ’s nachts als spook door de Chinese keuken rondgedwaald om inspiratie op te doen, want het zijn de Chinezen die de tomatensoep super zoet maken. En de sla, die was natuurlijk ook zoet, net als de marinade van de Spareribs en het kerriesausje waar de prei zich in bevond.

Bij de vraag van de bediening of alles naar wens was”, heb ik voorzichtig laten doorschemeren, dat de kok toch wel een erg grote voorliefde voor zoet aan de dag legt. Als antwoord en dat kon ik natuurlijk verwachten kwam het volgende: “Meneer, de meeste mensen vinden dat zoet juist erg lekker”. Daar ga je dan, het is zoals je al vreesde, de spokenkok volgt de industrie die al geruime tijd in steeds meer producten suiker stopt. En als je daar eenmaal aan gewend bent probeer er dan maar weer eens van af te komen. Dus denkt het chef spook in deze keuken: “ Wat de industrie kan, kopieer ik gewoon, dus net als de Chinees om de hoek: “Volop suiker van soep tot toet!

Helaas waren er weer een aantal gerechten van de kaart uitverkocht, bijvoorbeeld het vegetarische taartje van het spookhuis en de rabarbertaart. Dat verwacht je toch niet op zondag om 18.30 in een grill restaurant waar 90 % van de gasten vlees eet? Uiteraard krijg je dit pas te horen nadat je je keuze uit de kaart gemaakt hebt. Zou de kok geen zin aan hebben om mijn vegetarisch hoofdgerecht te maken omdat hij liever wat makkelijks uit zijn mysterieuze laatje pakt, het was spitsuur in het spookhuis.

Dan maar de gebakken doradefilet op een bedje van aardappelpuree met tomaat en peterselie met een tomatensausje. De voorliefde voor rood zit deze spokenkoks echt in het bloed. Ik moest dit wel nemen want er was nauwelijks wat anders voor de vegetariër. Nu vind ik “rood”baars met tomatensaus een moeizame combinatie maar goed, niet zeuren, gewoon opeten! Die vis was goed gebakken maar was die vis wel vers, er was zoveel bruinkleuring? Waarschijnlijk te lang in de koeling gelegen. Ook deze zweverige keukenspoken konden hier blijkbaar weinig aan omtoveren.

Loempiaatjes van vergeten groente vooraf, dat klopt, maar de spookkok was ook vergeten de loempiaatjes uit te laten lekken, zodat de frituurolie van de rechtop geplaatste,half doorgesneden, loempiaatjes, tergend langzaam naar beneden droop. Een heel eng gezicht, gewoonweg griezelig! De zoete spokendroom, zo heet dat vlaaitje van rabarber, ja hoor, dat taartje was dus helaas op. Ik zei al tegen mijn vrouw: dromen zijn bedrog, maar er was daarvoor in de plaats wel een parfait van rabarber. Had dit nou toch niet besteld!

Echt, dit had echt niks te maken met parfait, het was gewoon bevroren slagroom met een lik rabarber erdoor. Waarschijnlijk is de spokenkok wat verward geraakt in zijn eigen rabarber draden want het was gewoon een massief, grauw-wit gekleurd, brok slagroom. Om het feest compleet te maken was er Eucalipta’s bezem, die hadden we als garnering bij het toetje. Een sprietje spaghetti, gewoon, hupsakee, in de frituur geflikkerd en dan op het bord. En voor Oma, jammer Oma, een zeer armoedige Irish Coffee, inclusief volledig ingezakte schuimdeken, tot besluit.

Kijk, iedereen kan tegenwoordig eten in elkaar knutselen daar hoef je geen opleiding voor te hebben. Studenten willen graag een centje bijverdienen op zaterdag en zondag, dus zo’n spookbrigade is in een handomdraai gevormd. Zolang elk en een dit voedsel allemaal braaf naar binnen slikt is er geen vuiltje aan de lucht, maar ik zou toch graag in heksentaal willen zeggen:” Eigenlijk moet hier eens flink de bezem door”!

Eigen schuld dikke bult hoor ik u al zeggen, en u hebt volkomen gelijk! Waarom ik daar dan toch naar toe ben gegaan? Voor het terras natuurlijk! En dat weer is een flinke knieval voor vrouw en schoonmoeder. Het zitje buiten, komt echt op de allereerste plaats bij de dames! Het zit hier fantastisch, dat is helemaal waar, en dat is dan ook volledig doorslaggevend. De mensen die hier komen eten zijn gewend aan campingrestaurants en vinden alles lekker. Het zijn de mensen, die van de Valk eigenlijk nog veeeeeels te culinair vinden.

Omdat deze doelgroep zich als maar uitbreidt ( Zou het besmettelijk zijn?) heeft het Spookhuis een nieuwe locatie geopend en die heet de “Hekserij”. Van het zelfde witte laken een pak! Deze zaak meldt vol trots dat ze ook beschikt over een Baby verschoongedeelte. Ik denk dat de kinderen die hier komen, het onmiddellijk in hun broek doen van angst als ze weer eens zo’n potje wit gesluierde Olvarit voorgezet krijgen.

Ook kan tegenwoordig iedereen bedienen, jonge meiden met zwiepende paardenstaarten swingden over het terras. Heel “geestig”! Natuurlijk hebben ze geen productkennis maar dat hoeft ook niet bij deze producten. Niemand zal ergens naar vragen, als het maar gezellig is toch? Een van de meiden kon zo weggelopen zijn uit de Efteling, het was zelf net een sprookje!

Een soort lieftallig spookje met een haast betoverende uitstraling. Kijk, dat maakt weer een heleboel goed. In de keuken is het duidelijk Hocus (S)Pokus maar de bediening, die waren onbetwist, de lichtjes in de duisternis. En de rekening, die nemen we samen door, zei tenslotte het spookmeisje van de bediening. Dat vond ik nou leuk! Ze dacht even dat ik een extra voorgerecht had gehad wat niet op de rekening stond vermeld. Door deze werkwijze is mij een spookrekening bespaard gebleven. Kleinigheidje, kan gebeuren! Waar het spookt in de keuken, kan aan de voorkant toch best een gezellige, frisse wind waaien. Maar nu de achterkant nog!

Martin de Baat