Het lijkt wel of sommige restaurants er een spelletje van maken om zo onherkenbaar mogelijk over te komen! Een Chinees restaurant in Olsberg in Duitsland dat op maandag gesloten is, maar op dinsdag ook dicht is. Je denkt dan al gauw is de tent failliet of is er iemand ziek geworden?

Die gedachte aan het faillissement wordt gevoed door het feit dat er nog een restant kerstversiering in de vorm van gekleurde ballen en een sliert gekleurde lampjes voor het raam hangt. Wellicht is de zaak al sinds Kerst op slot, aan de deur geen briefje, in slecht Duits, waarop geschreven, wat er aan de hand is. Uiteindelijk bleek, dat de zaak om 17.30 open gaat, geen minuut eerder gaat de buiten en binnenverlichting aan. Wat een gemiste kans om al die hongerige Nederlandse wintersporters binnen te krijgen want de gemiddelde uitgehongerde Hollander schuift al om 17.30 aan tafel als de skiliften al een uur dicht zijn. Dan ga je er op woensdagavond zo tegen negenen nog eens langs en dan brandt er wel licht in de zaak en door de gordijnen heenkijkend zie je dan dat er geen enkele gast zit. Mijn vrouw zegt:” Hier ga ik niet eten, ik vertrouw dit zaakje voor geen cent.”

Het bleef me maar intrigeren, op donderdag brandde er weer volop licht, zelfs het bordje “Open” gaf rood omrand aan dat de zaak geopend was.

En warempel, er zaten ook gasten, al waren het er niet veel, slechts 2 tafeltjes. In tegenstelling tot de Griek ernaast, daar ziet alles er spik en span uit buiten, is sneeuw ruimen voor de deur er hier niet bij. Als je je been al een keer gebroken hebt, vind je dit zeker geen aantrekkelijk begin van de avond. ”Zullen we het dan toch maar wagen zei ik tegen mijn vrouw?””Ach, zei mijn vrouw, morgenochtend weten we pas echt of het bevallen is.” Want als er iemand een overgevoelig darmstelsel heeft dan is zij het wel.

Een jongen in een wit t-shirt hielp ons op zeer vriendelijke wijze, geleidelijk aan kwamen er meer gasten en op het hoogtepunt van de avond zaten er wel 20 gasten. Wat uit de keuken kwam was uitstekend net als het prijsniveau. Geen enkele toerist behalve wij dan, alleen Duitsers, dus die zijn hier, denk ik, vaker geweest. De Chinese jongen spreekt nauwelijks Duits, verkoopt niets; geen drankjes geen dessert, wat jammer toch om zoveel kansen te laten liggen!

Willen ze hier geen toeristen, maar alleen vaste gasten, want daar heb je wat aan, die komen terug! Jammer, dat er daar nou meestal niet genoeg van zijn. Maar als ze geen toeristen willen waarom staat er dan nasi en bami goreng op de kaart, want dat is net zo Chinees als u en ik. Alleen Chinezen met roots in Nederland kennen dit en weten dat ze hiermee de Hollanders kunnen paaien.

Triest dat er hier geen Chinees in deze zaak zit die zijn zaken weet te verkopen. En toch bestaan ze al 10 jaar. Je richt je met de kaart op Nederlands publiek, maar die komen hier niet. Ra, ra, hoe kan dat? Die pruimenlikeur van het huis en die gelukskoekjes bij de rekening, leuk op z’n Chinees! Zou die Chinese eigenaar zelf wel eens zo’n gelukskoekje uitgepakt hebben?

Dan had hij bijvoorbeeld het volgende kunnen lezen: “Het heeft geen zin om risico’s te minimaliseren, maximaliseer je kansen” of “Maak jezelf groot, kijk niet op jezelf neer.” Maar dan die andere zaak! Ook al 3 keer voor de deur gestaan de eerste keer op maandag, dus gesloten! De tweede keer alleen de kaart bekeken, was absoluut wat origineler dan bij de meeste Duitse restaurants.

Hoewel de naam van het etablissement niet veel origineels beloofde “Gasthof zur Post”, hier geen waslijst aan schnitzels maar modernere gerechten. Men noemt dit zelf de moderne Duitse keuken. Pas de derde keer besloten er binnen te gaan, weer omringd met de nodige twijfel! Want wat je zo door het raam kon waarnemen waren de ruggen van een aantal oude mannen in geruite kleding aan de toog. Een zeer oubollig interieur, zware eiken balkenplafonds tafels, zitjes en stoelen. Alles onverslijtbaar en onverplaatsbaar, dat is ook gelijk het probleem.

Hier word ik niet vrolijk van maar de menukaart gaf mij toch het laatste zetje. Komen we daar binnen, worden we gelijk zeer vriendelijk begroet en naar achteren begeleid. Daar blijkt een prachtig restaurant te zijn met keurig gedekte tafels, absoluut niet oubollig, maar een mix van klassiek en modern. Zeer vriendelijk en bekwaam personeel. Wat een verademing! Wat kun je je toch vergissen, het eten was ook uitstekend. En het restaurant zat helemaal vol. Vooral particuliere Duitse gasten en groepen buitenlandse gasten van Duitse bedrijven, met hier en daar ook wat toeristen. Een echt familiebedrijf. Moeder en dochter in de bediening en de mannen in de keuken!

Dit hadden we absoluut niet verwacht! Zijn dit nu voorbeelden van slechte communicatie vanuit het bedrijf naar de gasten of zijn het verkeerde inschattingen van de potentiële gasten? Naar mijn mening is het vooral de gebrekkige communicatie van de bedrijven. Je zou bij dit bedrijf denken: Plak het grootste raam helemaal dicht met een prachtige poster van het restaurant’, het uitzicht op die bouwvakkers- décolletés is dan ook gelijk weggewerkt.

Ja, die vaste gasten die weten deze zaken wel te vinden maar nieuwe gasten? Daar liggen toch weer die gemiste kansen, tenzij je net als ik, niet zo snel opgeeft en op goed geluk een gokje waagt. Maar wie doet dat nou nog in deze tijd waar iedereen tot een snelle keuze wil komen en culinair liefst op safe speelt ?

Het kan nog veeeeeeeeel erger!

Een zaak in Emmerich aan de Rijn genaamd “Hof van Holland” met Duitse teksten aan de gevel, zoals “Kaffee mit Kuchen” und “ Mittagstisch”. Als je van plan bent om Chinees, Italiaans of Grieks te gaan eten dan loop je met een grote boog om deze zaak heen. Ben je van plan om geen Chinees,Italiaans en Grieks te gaan eten dan ga je hier ook niet naar toe! Waarom niet, zult u zich afvragen? Pas bij het werpen van een blik op de menukaart in het gevelkastje bemerk je dat het is een Chinees restaurant is, maar niets en verder ook helemaal niets wijst hierop. Knap hè, zo krijg je toch gewoon niemand binnen! Er zaten welgeteld 2 mensen binnen, dat moeten mensen met voorkennis geweest zijn. Die wisten dat de vorige eigenaar het pand verlaten heeft en dat de Chinees hier zijn intrek heeft genomen.

Koffiedrinken, dat zal wel gaan, maar Kuchen? Misschien Chinese sponscake, gebakken banaan of zo’n elastisch fel gekleurd drilgevalletje! Een eigen zaak beginnen, niet zo moeilijk! De zaak goed draaiend krijgen en houden, verdraaid moeilijk! Zeker, als je alles op goed geluk doet. Wel uitzicht op de Rijn, maar wat een uitzichtloze situatie!

Martin de Baat