Wat een ervaring!

“Dinner in the dark, hier wordt zelfs de grootste macho een onbeholpen hark”. Sommigen van hen proberen nog, in een ultieme poging, een raamtafeltje te bemachtigen, maar helaas pindakaas! Twee bijna blinde kelners, met een maximaal gezichtsvermogen van 2 en 10%, die blindelings de weg vinden en op hun gemakje samen 40 couvert draaien in één shift.

Petje af, niets dan lof. Zeer gastgerichte en vriendelijke heren! Wel worden we door onze ober steeds aangesproken met “jongens” en dat is wel effe wennen als 60 + ers. Popi Jopie gedrag is hier “bon ton”. Niks formeels, gewoon bomvolle kapstokken en 1 natte wc waarvoor je in de rij moet staan. Handjes op de schouder van de ober, die als trouwe tweevoeter fungeert, en je zo feilloos naar je tafeltje brengt. Samen aan tafel gezeten, is er niets meer wat je afleidt. Je hebt de keuze tussen luisteren, praten of misschien wel een uiltje knappen. Je voelt je ineens “behoorlijk hulpeloos en overgeleverd aan”, en daar kunnen sommigen het wel eens moeilijk mee hebben.

Bij C taste gebeurt er denk ook wel het een en ander op de tast, betreffende zaken die zich niet op tafel bevinden. Ik zou niet willen beweren dat het tast toe onder tafel is, maar betasten komt hier vast wel voor. Aan een ander tafeltje aan mijn linkerzijde hoorde ik toch wel luid en duidelijk een vrouwenstem zeggen: “Hé, ken je niet effe je handen thuis houden!” Wellicht denken sommige aanwezigen dat ze hier nu eens lekker de beest uit kunnen hangen. Niemand ziet het immers, maar helaas, het wordt wel gevoeld en daar zit hem nou juist de kneep!

Wat is het toch lastig te raden wat je zoal op je bordje voorgeschoteld krijgt. Tegelijkertijd is het ook heel leuk en verrassend. Vast stellen of je bord leeg is, is best moeilijk. Net als vier keer een poging wagen om één hap te nemen terwijl blijkt dat er niks op je vork zit. Hier betaal je echt voor de beleving en niet voor de entourage, het meubilair het serviesgoed of de presentatie van het eten. Af en toe sodemietert er wat om, dat is duidelijk te horen, want niets staat hier onomstotelijk vast. Vooral jongeren frequenteren deze zaak in hoge mate, bijna elke avond zit het hier ramvol. Menig horeca ondernemer zou hier, in barre tijden, stinkend jaloers op zijn. Een sociale onderneming voor kansarmen zou je kunnen zeggen.

Maar de beide gewiekste ondernemers zien hier juist zeer veel commerciële kansen voor henzelf en die verzilveren ze ook. Reken maar uit: minder energiekosten, geen investering in meubilair, duur servies of aankleding, zeer pittige menuprijzen en superlage personeelskosten. Een soort Wajong jongeren in de keuken, stagiaires in de receptie en fiscale voordeeltjes voor het in dienst hebben van de visueel gehandicapten. Je zou verwachten dat binnen “no time” half Nederland en daarbuiten volgebouwd zou worden met dit soort zaken. Maar ja, dan dient het volgende probleem zich aan:’Waar haal je zoveel visueel gehandicapten vandaan?’ Je zult misschien zeggen: ”Gewoon meer illegaal vuurwerk uit China importen met oud en nieuw”, maar dat is wel een erg rigoureuze oplossing!

De beide ondernemers, waarvan ik de laatste zou zijn om te beweren dat het duistere figuren zijn, alhoewel ze wel steevast activiteiten plegen die het daglicht niet kunnen verdragen, hebben geprobeerd hun vleugels uit te slaan naar België. In Antwerpen zijn ze, enige jaren geleden, ook een C taste begonnen maar dat was jammer genoeg geen succes. Ik weet niet of Belgen bang zijn in het donker. Zal wel niet, want ze gaan ook naar de bioscoop en naar bed, dus dat is het niet. Belgen willen gewoon weten en zien wat er op hun bord en in hun glas komt. Verrassingsmenu’s waren hier daarom ook nooit een groot succes. Bovendien maken in België de heren de restaurantreserveringen en die zijn minder gecharmeerd van het concept “dinner in the dark” dan de dames. Zijn de Belgische heren wellicht wat minder romantisch aangelegd dan hun Hollandse soortgenoten? Wie zal het zeggen? Belgen vinden het culinaire, denk ik, toch veel zwaarder wegen dan de kik van het “Eten in the dark”. Liever geen attractie, maar een traktatie en dan wel op het bord. Volgens een kranteninterview met de failliete ondernemer Bas de Ruiter: “Het is de aard van het beestje, Belgen zijn te nuchter voor avontuurlijke concepten. Bovendien gaan ze vaker op restaurant. Het maakt deel uit van hun leven. Bij Nederlanders moet er altijd een gelegenheid zijn en daar hoort spektakel bij.

Een ultieme poging er dan maar snel een restaurant “Rood”: van te maken (alleen rood vlees en kreeft voor lage prijzen) was ook al geen doorslaand succes. Helaas voor de kansarme jongeren in keuken en bediening, opnieuw een gemiste kans. Dus dan maar weer zonder een “rode” cent op zak terug vanuit Antwerpen naar Amsterdam naar de oude en vertrouwde C taste, zeker weten dat Bas het daar wel mee “Red”. Voor de Nederlander is het culinaire aspect wat minder belangrijk, meer zoiets van “Dinner in the dark is net als, picknicken in het park” en dat komt inderdaad heel dicht in de buurt. Geen brood op tafel, eigenlijk helemaal niets op tafel alleen een couvertje in een servetje. Volgens de ober kun je ook gewoon met je handen eten. Glazen bekers voor de wijn en borden, ja dat kan niet anders. Simpel houten tafeltje en metalen stoeltje met skai bekleding, zo te voelen, het is enigszins behelpen! Ook al is het nou niet bepaald een gastronomisch avontuur, toch wil ik de keuken niet te kort doen, want wat er op tafel kwam was zonder meer smakelijk! Dus soms enigszins tongstrelend, maar zeker nooit oogstrelend.

Gelukkig staan er geen visueel gehandicapten in de keuken want dan zou het waarschijnlijk meer een soort brandwondencentrum Beverwijk worden, zeg maar een bekende pleisterplaats. Je zou er op die manier natuurlijk wel heel snel weer een restaurant Red van kunnen maken. Blijft een bijzonder ervaring, je voor 2 uurtjes visueel gehandicapt voelen. Jan de Bouvrie zou zich hier niet thuis voelen, want zelfs het wc papier is pikzwart. Voor herhaling vatbaar wat mij betreft nee, dat niet, tenzij je een prijzige vorm van “daten in the dark” erg spannend vindt, maar dat is toch echt voor een andere doelgroep, dan waar ik toe behoor.

Martin de Baat