Wat een bling bling schip! Alles schittert en glittert je tegemoet. Een bonte kakofonie van kleuren, kleurencombinaties en verlichting waarbij je je afvraagt of er wel is nagedacht of al die patronen en effecten wel bij elkaar passen. Attractiepark- en kermisgevoel krijgen hier bij mij de overhand.

Nu denkt u misschien ach, maak je niet druk, smaken verschillen nou eenmaal. En daar heeft u een punt. Maar ik wil dit onderwerp toch iets verder uitspitten. Deze, om het zo maar te betitelen, wanstaltige opsmuk met veel letterlijk oogverblindende elementen heeft een diepere betekenis. Italianen staan bekend om design en om goede smaak, onbegrijpelijk dat van dit puur Italiaanse schip met overwegend Italiaanse officieren een dergelijk gedrocht gecreëerd is. Evengoed onbegrijpelijk zijn hier de kazerne buffetten. Manschappen buffetten, ja, daar bedoel ik iets speciaals mee.

Het zijn buffetten in een zogenaamde lijnopstelling, ook wel lijnbuffetten genoemd. Erg in trek, zo’n 40 jaar geleden, het prille begin van de zelfbediening in de horeca. Je sluit aan in de rij, met als gevolg meestal lange wachttijden. Normaal gesproken vind je zoiets in kazernes, hier staan de manschappen al dan niet in het gelid om een schep stamppot met kuil, jus en worst of nasi met bijbehorende satéstok in ontvangst te nemen, iedereen eet hier namelijk hetzelfde! Je kunt bij het lijnbuffet pas zien wat er aan producten wordt geboden, als je er bent en dan nog alleen het gedeelte waar je juist gearriveerd bent. Je denkt bij jezelf, laat ik maar opscheppen want ik weet niet wat er verderop nog op me te wachten staat.

Dan blijkt verderop toevallig wat lekkerders te staan, maar ja, pech gehad, te laat! Nu was dit buffet op het cruiseschip zo klein dat gemiste kansen hier nauwelijks mogelijk waren. Bovendien was er niets lekker of lekkerder. Blijkbaar hebben de Italianen nog nooit van een free flow buffetopstelling gehoord. Je kunt je met dit systeem oriënteren op het aanbod en de gasten zwerven uit over de verschillende eilandopstellingen. Niks files en niks wachttijden.

Maar dan, wat is er zoal te krijgen in dit buffetrestaurant? De gewone burgerpot! Je waant je heerlijk op vakantie, bij het inchecken heb je nog het vakantiegevoel en dan kom je in het restaurant en zie je de lange rij voor het buffet staan. Dat wilde je nu precies voorkomen. Bij Appie Hein had je afgelopen zaterdag ook al in de rij gestaan en daar was je niet blij mee en nu op dat verdomde cruiseschip sta je er weer. Wat een verrassingen op het buffet! Eh, pasta en pasta en pasta en een gebakken scholletje en een hamburgertje en een pizzapuntje en boterhamworst, plakkie kaas met brood enzo!

Die pizzapunt lijkt nog het meest op een opgerekt bierviltje dat gedurende 3 dagen misbruikt is op een Amsterdams terrasje tijdens het Jordaanfestival. De pasta in saus zou tandenloze oudjes tussen de 90 en 100 van bejaardenhuis ”De swingende rollator” in opperste extase brengen. “Al dente” betekent hier: “U kunt alles zonder tanden wegslikken”. En dan nog een quiche, uiteraard niet op smaak, zoals de gemiddelde Nederlander met een zeer beperkt kooktalent hem zou bereiden. Met zo’n papperige onderkant, eentje die, na een te kort verblijf in de oven, is ontstaan uit een mislukt huwelijk van water, bloem en vet. Het hoogtepunt van dit culinaire festijn was echter toch wel het ijsbuffet. Nou ja buffet, er stonden 4 automaten. Zoiets als softijs-automaten, waaruit je 2 kleuren kon kiezen: wit en bruin. Je houdt een schaaltje onder de uitloop, haalt een hendel over en tergend langzaam komt daar, naar keuze, een witte of bruine drol uitgekropen. Laat ik het zo zeggen: het smaakt ook zoals het er uit ziet. Vreselijk! Waarschijnlijk een combinatie van cacaofantasie, water en suiker. Maar dan met een mondgevoel alsof je zojuist een pak schuurpapier van de Gamma naar binnen hebt gewerkt.

Je vraagt je hier af: “Hoe kan het, hoe kan het!” Het heeft mij ook heel wat hoofdbrekers gekost maar ik meen het antwoord voor u te hebben gevonden. Echte Italiaanse trotse mama’s staan voor de culinaire tradities van het land. Design, mode, pasta’s, pizza’s en ijs staan toch synoniem voor bijzonder uniek en superieur. Iets waarmee het land en de cultuur zich willen onderscheiden! Al deze officieren aan boord zouden zich toch rot moeten schamen. Wat zouden hun mama’s wel niet van ze denken? Zouden ze hun mama nog wel onder ogen durven komen? Waarschijnlijk niet, maar wat is er dan eigenlijk gebeurd, hoe heeft het zover kunnen komen? Ik zal het u uitleggen. Al deze Italiaanse officieren hebben een tweede moeder en…. daar luisteren ze, in tegenstelling tot hun echte moeder, maar al te goed naar. Is hun vader dan hertrouwd of zo? Nee, beste lezers dat is niet het geval. Al deze officieren luisteren al heel lang naar hun Amerikaanse Moeder- maatschappij!

Deze Oppermoeder heet Carnival. Die zorgt ervoor, dat deze dames en heren brood op de plank hebben. Het interesseert Carnival geen barst of de pasta en pizza niet te vreten zijn. Het gaat hier alleen en uitsluitend om profit maken en liefst zo veel mogelijk oftewel winstmaximalisatie. Daarom heeft Mc Donalds toch ook de Nederlandse eetcultuur bij het grof vuil gezet! Ook die arme Filipijnen in de keukens van dit schip, die al deze trieste happen moeten bereiden, ondergaan dit leed met geforceerde vreugde, anders zijn ze zo hun baantje kwijt. Maar die gasten dan, zult u zeggen, die moeten dat toch ook proeven. Vrij veel gasten zijn tenslotte Italiaans, dus die zijn toch wel wat gewend?

Dat klopt, maar nu komt de truc. De inrichting van het schip heeft zo’n hoog Bling Bling gehalte dat werkelijk alles, letterlijk oogverblindend is. Dus een plakje boterhamworst op het buffet ziet er al gauw uit als een topkwaliteit achterham, het gebakken scholletje doet je toch denken aan een dikke Noordzeetong en de papperige bruine linzensoep heeft veel weg van een Bisque d’homard. De poepgare, zeer machtige pasta, lijkt ineens een zwarte truffelparade te herbergen en ga zo maar door. Oké dat is het uiterlijk, maar de smaak kun je toch niet bedriegen? Jawel, dat kan ook!

Ten eerste wil Costa een nieuwe low budget doelgroep aanboren die bijvoorbeeld gewend is met bussen naar Lourdes en Fatima af te reizen. Voortaan geen bedevaart maar een cruisevaart! U weet wel, die reizen met al die stops in vreetschuren. Dus deze mensen zijn echt helemaal niks gewend en vinden het al snel fantastisch aan boord voor dit relatief weinige geld. Na jaren stamppot boerenkool en schnitzel met doppers en appelmoes kan ik me daar iets bij voorstellen. Ze schrikken zich alleen een beroerte als ze een drankje moeten afrekenen. Iemand in ons vreetschuur- gezelschap waagde het om 2 biertjes bij het eten te bestellen. Even afrekenen: 11,00 eurootjes.

Sommige zullen misschien ter plekke een hartaanval krijgen. Nou, dat kan opgelost worden tijdens het spreekuur van de scheepsarts: Een consult kost € 52,- buiten het spreekuur € 65,- bezoek in de hut € 75,- en tussen 20.00 en 08.00 uur 90 eurootjes! Blijft het probleem nog met de Italianen. Om die niks te laten merken van deze verschrikkingen is er, volgens mij, de volgende oplossing bedacht. Zij worden discreet doch dringend verzocht om in een ander restaurant de maaltijd te gebruiken. Dus niet in de grote toeristen vreetschuren aan boord. Op een min of meer geheime locatie aan boord, wordt speciaal voor de Italiaanse gasten beter te pruimen voedsel bereid. Zeer waarschijnlijk eten de officieren ook uit deze keuken.

Het is u misschien niet bekend, maar Italianen zijn meesters in voortrekken. Zo’n voortrekkersrol is de Italiaanse hotelmanager natuurlijk op het lijf geschreven. Dat heet in België “Eigen volk eerst”! Dus komt u per ongeluk, heel toevallig, in dat Italiaanse restaurant terecht om daar de maaltijd te willen gebruiken, dan wordt u prompt geweigerd. Of u zult waarschijnlijk zeer diep in de buidel moeten tasten en een genereuze fooi in de hand van de maître moeten drukken. Mocht u toegelaten worden dan maakt u gelijk kennis met de Italiaanse opvattingen over de zwijgplicht, de omertà. Dus pas op, mondje dicht, anders wordt dit tevens uw allerlaatste reis. Voor de Italianen is het eten hier, uiteraard, gewoon helemaal gratis.

Oh ja, en dan kwam er nog een verkooppraatje aan het eind. Veiligheid aan boord is prioriteit nr. 1 van deze maatschappij. Je zag iedereen al denken aan de Costa Concordia. Als er toevallig een Filippijnse kok aan de kapitein van dit rampschip had gevraagd om even naar zijn illegaal verblijvende vriendin aan de wal te mogen zwaaien was hij waarschijnlijk over boord gekieperd. Maar een Italiaanse gladjanus-kelner die naar z’n liefje in minirok en op stilettohakken wil zwaaien en ook nog enige innige handzoenen wil versturen word met alle egards behandeld. Hij kan z’n vriendinnetje zowat aanraken, en u weet hoe dat is afgelopen. Toen we uiteindelijk het schip verlieten, zagen we een fikse deuk in de boeg van dit vrij nieuwe schip. Deze deuk symboliseert volgens mij het imago van Costa Cruises.

Kwaliteit eten, entertainment en alles wat er verder nog belangrijk is aan boord is belabberd! Voor relatief weinig geld kun je op deze manier best wel veel Nederlanders aan boord lokken. Laat ik u dit zeggen, beste passagiers uit Nederland! Kom snel en veilig terug aan wal en ga maar weer gauw je eigen potje koken of boek een reis naar Kevelaer of de Efteling.

Martin de Baat