Geen jus d’orange maar jus de l’eau au goût d’orange, geen confiture maar huishoudjam met aardbeiensmaak. Geen broodjes van de warme bakker, maar zachte bollen die hun natuurlijke bolling volledig zijn kwijtgeraakt.

Wat op tafel verschijnt zijn verschrompelde en rimpelige broodjes, zo plat als een dubbeltje. Een soort “Stoepje” brood, maar dan van de vorige dag. Geen roomboter maar vetrozetten. Opgespoten, opgeklopte “boter”. Ik verdenk de makers ervan dat ze alle restanten uit de keuken, zeg maar de bak en braad, het frituurvet en de boter bij elkaar in een bekken hebben gepleurd, een klets water erbij en laat maar lekker draaien.

De twee homo’s die deze tent runnen kunnen echt niet het predikaat “Gay Pride” aan hun ontbijt toevoegen. Ik zou het liever “Gay Shame” noemen. Het zeer zielige plakje kaas dat bij het ontbijt komt, schat ik qua smaak in als een geelkleurig doorkijkinlegkruisje maar dan zonder vleugels. Zelfs zonder vleugels kun je dit vliegensvlug laten verdwijnen in het afvalbakje op tafel, waar veelvuldig gebruik van wordt gemaakt. Uitsluitend geschikt om te absorberen maar niet om te consumeren?

Mijn vrouw morste wat van haar thee en toen zei ik haar: “Neem maar dat plakje kaas om het op te dweilen.” Zo gezegd zo gedaan en de tafel was binnen no time weer vlekkeloos schoon. Wat zo idioot is, dat men hier doet alsof het ontbijt heel bijzonder is en dat is het ook, namelijk bijzonder slecht. Men zegt wel eens dat de verpakking belangrijker is dan de inhoud en voor heel veel mensen is dat ook zo. Een Belg zal hier niet zo snel intrappen, maar wel hele volksstammen Nederlanders.

Wat is dan wel die verpakking zult u zich misschien afvragen? Het geheim zit hem in een zogenaamde Etagère. Alles komt op een étagère aan tafel. Bij een étagère denk je toch al snel aan wat luxere producten zoals kunstig gerangschikte petits fours en overige versnaperingen, eventueel wat sandwiches zoals bij een high tea of je denkt aan de start van een menu, met als ouverture, kleine fijne appetizers.

Hier in deze zaak is het meer zo van: “Je neemt de motor van een oude lelijke eend en plaatst die in een Bentley. Als je dan de motor start, hoor je wel wat lawaai, maar wegrijden, ho maar. Dat lukt voor geen meter”. Maar dan een paar maanden later in een Duits hotel in Monschau. Vers gebakken (niet afgebakken) broodjes met onzichtbare onderkanten. Onzichtbare onderkanten? Ja, vanwege de volledige bedekking met sesamzaad, zonnebloempitten en lijnzaad. Dit alles lekker getoast in de oven omdat het natuurlijk vloerbroodjes zijn.

En dan de jam, echte Sauerkirschconfiture. Ik at ’s morgens wel drie van deze heerlijke broodjes, ik kon de verleiding niet weerstaan. Zo kan het dus ook. Als dit een homotent was dan zou ik hun ontbijt zeker het predicaat Gay Pride verlenen. Maar dat is het niet, dus dan wordt het gewoon “Super”.

Martin de Baat