Het is misschien maar goed dat de kok of banketbakker die met veel liefde een mooi product gemaakt heeft vaak niet ziet wat er verder mee gebeurt. Fabrieksmatig geproduceerde producten die door robots en andere machines in elkaar worden gezet hebben geen emotie. Het zijn dan ook producten zonder ziel.

Dat kan de gemiddelde consument niet deren, want die kijkt vaak uitsluitend naar de prijs. Nu heb je onder kopers o.a liefhebbers, kenners, respectvollen, patsers, cultuurbarbaren en ongegeneerde veelvraten in onze maatschappij. Een lekker mengelmoesje zult u wellicht nog denken.

Mocht je nu de pech hebben, dat je personen uit de laatste categorie in je zaak krijgt, die bovendien ook nog eens goed in de slappe was zitten, dan is het maar goed dat de gedreven kok of patissier dan niet te weten komt, hoe er met zijn product wordt omgegaan door deze lieden. Wat te denken van een schitterend opgemaakt bord met zeer subtiele gerechtcomponenten die in een mum van tijd bijeen worden geschraapt en naar binnen worden geschrokt. Of een stukje verfijnde patisserie waar veel werk in zit dat in twee of soms zelfs in één hap in het keelgat verdwijnt.

Van proeven, smaken of texturen ervaren, of geuren waarnemen, zeg maar echt genieten, is hier volstrekt geen sprake. Stel dat de makers van deze producten aanwezig waren toen hun producten dit geweld werd aangedaan, hoe zouden ze zich dan voelen? Ergernis, woede, onbegrip en verdriet zijn toch de eerste gedachten die bij je opkomen.

Misschien zouden ze wel de neiging krijgen bepaalde personen een beperking op te leggen, zodat niet iedereen dit zo maar mag kopen. Je moet dan een soort bewijs van goed gedrag kunnen voorleggen. Geen minimum leeftijd zoals bij drank omdat je anders misbruik in de hand werkt maar een minimum eis “goed gedrag” of “goed fatsoen” uit respect voor het product en de makers.

Want respect voor het product betekent hier automatisch respect voor de maker van het product. Degenen die hier helemaal niets mee hebben, kunnen zich beter storten op de industriële producten die “en masse” door robotarmen en ander machinegeweld in onmetelijke aantallen onze wereld in worden geblazen.

Omdat de topzaken ook moeten overleven is het misschien goed, dat men niet al te veel weet van wat er met hun producten gebeurt. Zo kunnen figuren met veel geld en een minimum aan beschaving toch deel uit blijven maken van de vaak broodnodige clientèle. Want, wat niet weet wat niet deert!

Martin de Baat