Deze oliebollenkraam gaat het bepaald niet voor de wind, beter gezegd ze hebben hier wind tegen. Hoe dat komt?

Twee echt, oude mensen, die oliebollen bakken zoals de huismoeders dat vroeger deden. Eigenlijk zie je het al als je voor de kraam staat. Van die inktvisachtige oliebollen met allerlei tentakels eraan uit de tijd dat het nog geen usance was, het beslag met de ijsknijper te portioneren. Gewoon met behulp van twee lepels, zoals dat in de oude huishoudkookboeken beschreven staat.

Wat ook opvalt is, dat de oliebollen nogal klein zijn. Bij navraag wat voor bloem ze hier eigenlijk gebruiken om het beslag te bereiden krijg ik als antwoord: “Gewoon bloem uit de supermarkt.” Ja, het woordje super gebruiken deze mensen wel, maar ze zetten het niet voor het woordje patent want Super-Patent is de bloem die de meeste oliebollenbakkers gebruiken om oliebollen met een mooi groot volume te krijgen.

“Nooit van gehoord”, zegt de oude oliebollenbakker!

Besluit je dan toch om zo’n oliebolletje, van deze overigens goedwillende mensen, te proberen dan moet je zowat in de spagaat gaan liggen om van de ene krent naar de andere te komen. Hier geen rijk gevulde oliebollen en zeker ook niet een rijk gevulde kraam, maar RvS plateaus met hier en daar een paar zielige oliebollen met en oliebollen zonder vulling.

Een beetje armoedig, want men is oh zo bang om, aan het eind van de dag, oliebollen weg te moeten gooien waaruit maar weer blijkt dat dit geen professionele zakenmensen zijn. Want die half lege vakken in deze kraam zijn nou niet bepaald eetlustopwekkend. Maar goed, al enige jaren lukt het deze oudjes de kraam open te houden totdat een ander probleem zich voor ging doen.

Sinds enige tijd heeft een visboer besloten zijn kraam vlak bij deze oliebollenkraam neer te zetten. In plaats van de heerlijke geur van verse oliebollen die je tegemoet treed, wordt dit sinds kort ernstig verstoord door de vislucht van de viskraam. Meestal is de windrichting zodanig dat de vislucht voorbij de oliebollenkraam reikt. Zou je een blind persoon naar de oliebollenkraam begeleiden zonder dat je hem of haar vertelt dat het een oliebollenkraam is, dan zou deze, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, geneigd zijn hier een portie kibbeling, ‘n lekkerbekje of een harinkje te bestellen.

Juist die geur, die een oliebollenkraam verspreid, is als een lokroep voor menig passerend voorbijganger. Hier wordt je als het ware door verleid! Herkent u dat ook? Wat een teleurstelling is er dan als je gebakken vis ruikt. De visboer heeft geen problemen. Zelden staat de wind zodanig dat het bij hem naar oliebollen ruikt. Alles gaat bij deze visboer voor de wind maar de oliebollenman, ja die heeft echt te maken met een forse tegenwind.

Ik zou zeggen: beste mensen, bezint u op van alles, maar ook eens op de wind, voordat u zelf een oliebollenkraam begint.

Martin de Baat