Als je maar lang genoeg gewoon doet, word je vanzelf bijzonder.

Dat hoef je in Portugal en Madeira niet uit te leggen. Zelfs de zwervers op elke hoek van de straat weten dat maar al te goed. Bij de supermarkt halen ze blikken met groenten en bonen, best gezond, en peuzelen dit op straat op met behulp van een plastic vorkje uit bijvoorbeeld de afvalbak van de snackbar gevist. Hoe ze die blikken open krijgen? Alle blikken in dit land zijn voorzien van een lipjessluiting, dus geen blikopener meer nodig. Alsof dit speciaal voor de zwervers zo is bedacht.

Wat is nu de link met de Portugese keuken? De eenvoud van het eten. In een doorsnee restaurant, en daar zijn er bijzonder veel van, eet je friet, onaangemaakte sla met grof gesneden tomaat en komkommer en een stukje vis, vlees of schaal/schelpdier. Dat is het. Wij hadden het vegetarische gerecht van de chef besteld. Alle chefs zijn vrij dikke vrouwen in smetteloos witte kleding en op het hoofd een mutsje of haarnetje. Ook de bediening draagt vaak een bijna onzichtbaar haarnetje. Geen kans op haar in het eten maar het eten wordt er ook geen haar beter van.

Wat was het geval? De door de kokkin in willekeurige brokken vormgegeven groenten hadden de grootste moeite om hun figuur te behouden voordat ze op tafel verschenen. Dit was o.a. af te leiden aan de manier waarop bijvoorbeeld de courgette je aankeek. Heel erg glazig! Mijn vrouw begint standaard te blazen als er een warm gerecht voor haar op tafel komt. Als ik er wat van zeg is steevast het antwoord: “Ik heb geen zin om mijn bek te verbranden.” Dan ben ik uitgepraat en begint ze dus lustig te blazen geholpen door een fikse zeebries en……. wat gebeurt er vervolgens?. Haar worteltjes veranderen plotsklaps in mousse de carottes en de courgettes worden ineens een crème de courgettes. Zegt mijn vrouw heel opgetogen: “ Zie je dat, het lijkt wel alsof we in een sterrenzaak zitten. Niet te geloven toch?”

Het terras van deze zaak met uitzicht op zee zit bomvol. Het is een enorm groot terras met heel veel couverts, het lijkt wel één flink kaan-dorp. Allemaal friet met sla en een stuk je weet wel. Door het fantastische uitzicht op zee met het geluid van de golven die op de rotsen beuken en wuivende palmen lijkt een maaltijd, die je normaal gesproken bij Friet van Piet op de hoek consumeert, ineens alsof je in Ron’s gastrobar zit. Het wordt dus ineens heel bijzonder! Oké, bij Friet van Piet is het dan een diepvries Tilapia of Pangafilet en hier een gekweekte Dorade.

Ik kan me voorstellen dat, als je hier een keer extra fijne doperwtjes (petits pois très fin) uit blik voorgeschoteld krijgt, die kans is weliswaar buitengewoon klein, want er is eigenlijk alleen maar sla, dat er dan het volgende gebeurt. Het zou dan zo maar kunnen, dat de ober tegen je zegt dat die doppers groene kaviaarbolletjes zijn van de jonge steur. “Hoe kan het nou dat de bolletjes groen zijn en niet grijs”, vraag je hem nog? Want je blijft correct! Ober: “Die grijze bolletjes, meneer, zijn van de volwassen steur. U wordt toch ook grijzer als u ouder wordt”. Dit is ongeveer het niveau betreffende productkennis hier! Zijn er dan geen andere eetgelegenheden? Het antwoord is volmondig: ” Ja, die zijn er en die zijn soms van een aanmerkelijk beter niveau maar het zijn er maar een paar misschien 1 % van het geheel”.

Ik heb me laten onderdompelen in zo’n eetgelegenheid en ik was blij verrast, vooral door het niveau van de service en de goede kwaliteit van het eten. Lekker uit de buurt van al die toeristententen, alhoewel, hier komen ook bijna uitsluitend toeristen maar die kunnen of willen meer besteden.

Als je maar lang genoeg gewoon doet word je vanzelf bijzonder.

Voor mij gaat die vlieger hier niet altijd op, maar daar tegenover staat dat heel veel producten van zichzelf al heel veel smaak hebben en dat is zeker buitengewoon, zeg maar bijzonder! Maar daarover een ander keer.

Martin de Baat