Oud familiehotel-restaurant in het Ahrdal. Slaan we de roestbruine skaiomslag van de menukaart open dan lezen we, vrij vertaald uit het Duits, op de eerste bladzijde:

“Sinds 1481 was hier al een herberg en nog steeds is dit een traditioneel horecabedrijf dat door de familie wordt geleid. Alle moeite willen we doen om het onze gasten naar de zin te maken. Niets is ons te veel. En mocht u een keer niet helemaal tevreden zijn, meld het ons dan onmiddellijk, zodat we uw klacht kunnen herstellen”.

Dat klonk ons als muziek in de oren. Mijn vrouw bestelde voor ons beiden: Frischer Deutcher Spargel mit zerlassene Butter und Salzkartoffeln. Omdat we vegetarisch zijn en geen gebruik wilden maken van de Schwarzwalder Schinken vroeg mijn vrouw of het mogelijk was om er een hardgekookt ei bij te krijgen. Nou, dat was absoluut onmogelijk. De eigenaresse zei dat eieren uitsluitend aan het ontbijt werden geserveerd. Als we hier hadden gelogeerd en we dit van te voren hadden geweten, dan hadden we de eieren van het ontbijt achterover gedrukt zodat mijn vrouw ze ’s avonds bij de asperges weer uit haar handtas zou kunnen toveren.

Ik weet wel wat u denkt. Meegebrachte etenswaren zijn niet toegestaan, maar in dit geval, zouden ze niet van buitenhuis komen. De eitjes werden dan alleen op een ander moment gegeten. Waarschijnlijk zou dit tijdens het diner ook een rel van jewelste opleveren met de leiding van dit oude familiebedrijf, dus laten we dit gedachtespinsel maar voor wat het is. Nou ja, dan maar zonder ei zeiden we nog tegen elkaar.

Zouden de eigenaren van deze zaak niet eens elke avond, voor het slapen gaan, de eerste bladzijde van hun menukaart goed moeten doorlezen? Net zo lang tot ze de tekst met geen mogelijkheid meer uit hun hoofd kunnen zetten, zei mijn vrouw. Traditie is leuk, maar niet in de betekenis van onmetelijke starheid en bekrompenheid! Enfin, de eigenaresse adviseerde ons als begeleidende wijn een droge Pinot Blanc uit de Ahr. Mijn vrouw had gekozen voor Hollandaisesaus bij de asperges en ik voor gesmolten boter. Ja, wel Hollandsesaus maar geen ei erbij! De wijn was inderdaad droog en hoe waren de asperges? In de eerste seconde dachten we “veel smaak”, maar na een verblijf van de volgende seconde op de puntjes van onze tongen proefden we voornamelijk suiker!

Als nagerecht zou deze aspergeschotel niet misstaan. Tjonge, jonge wat zoet! En die droge wijn? Niet slecht, deze Pinot Blanc die hier niet veel wordt aangeplant, maar die ging natuurlijk voor geen meter bij de zoete asperges. Zou de kok ooit gelezen hebben dat asperges soms een bittertje bevatten en je dat met suiker kunt wegwerken? Misschien heeft hij niet gelezen “hoeveel suiker” en heeft hij gedacht dat een half pondje op 1 liter water wel voldoende zou moeten zijn.

De Hollandaisesaus was nou niet bepaald “Tradition”. De saus leek als 2 druppels olie op mayonaise of fritessaus, zoals u wilt. 100 % zeker uit een pak en deze leek zo opgepompt uit een hergebruikte Remia fritessausemmer. Zeg maar 0 % luchtigheid! Kleefde aan je verhemelte en was daarna alleen nog met bovenmenselijke inspanning te verplaatsen. De aspergedroom van mijn vrouw spatte even compleet aan diggelen en die van mij ook trouwens ook. En mijn vrouw doet er normaal gesproken een moord voor om ze te kunnen eten. Sneu voor haar hè. Ze stapt altijd overal resoluut naar binnen waar een bord hangt met de tekst “verse asperges”. Het maakt haar niet uit waar en wanneer! “Dat het soms tegen valt kom je pas achter als het te laat is, zei ze nog”.

Ik kan veel inschatten en meestal zit ik gelukkig ook goed, maar nu zat ik er volledig naast. Ook al had ik een bruin vermoeden gehad, dat we hier niet naar binnen hadden moeten gaan, dan had ik mijn vrouw hier toch niet van kunnen weerhouden. Dus in de toekomst zal dit helaas nog vaker gebeuren. Ik hou er in ieder geval maar rekening mee. Dus als ik het niet helemaal vertrouw bestel ik gewoon wat anders, ook al is, sorry vrouwlief, gedeelde smart dan geen halve smart meer.

Beste lezers, ik eindig met een klein gedichtje:

Massief wit goud gedolven uit Duitse bedden,
helaas omgesmolten tot wit bladgoud en dus niet meer te redden.
Beroofd van haar ziel, alleen nog haar uiterlijk bleef bestaan,
de koningin van de groente is van edel aspergebed naar een ontluisterend sterfbed gegaan.

Martin de Baat