Een dorpje, op de fiets passerend, met kerkje en bijbehorend kerkhof. En wat staat er pal tegenover? U raadt het misschien al: “een onvervalst Vlaams frietkot”.

De geur van versgebakken friet verspreidt zich ook over de grafzerken. Met alle respect voor de overledenen die hier een laatste rustplaats hebben gevonden op het kerkhofje. Willen de Belgen dan ook na hun dood nog geen afscheid nemen van ’s lands meest fameuze eetwaar? Het lijkt er op dat ze net als de Egyptische farao’s hun waardevolle spullen, maar dan hun frieten, het liefst mee zouden willen nemen naar het hiernamaals.

Iets verderop op het kerkhofje zijn nog wat oorlogsgraven uit de 2e wereldoorlog. Zou dat de reden zijn dat het frietkot tegenover ook nog een patatje “oorlog”op de menukaart heeft staan? Zelfs in dit deel van Vlaanderen waar nog zeer veel vrome mensen wonen, loopt het kerkbezoek terug. Het zou mij niet verbazen als de pastoor eerdaags langs het frietkot gaat om te informeren of zijn ongewijde hosties aldaar gefrituurd kunnen worden om zo een jongere doelgroep in de vergrijsde kerk te krijgen. Uiteraard geserveerd met mayo, de zogenaamde “Churchchips”.

Denkt u alweer dat de Belgen gek zijn en dat kan ik me wel een klein beetje voorstellen want wat dacht u bijvoorbeeld van een reclamebord van Illy dat pal naast een uitvaartcentrum aan de gevel hangt.

Daarop is de volgende tekst te lezen: “Wij zijn er fier op, dat we Illy koffie mogen schenken”. Ik ben niet zeker of dit pandje bij het uitvaartcentrum hoort maar als het wel zo is dan zou dit betekenen dat men suggereert: “U kunt het beste uw uitvaart bij ons houden”. Ook al zijn die Belgen soms wel een beetje raar, dom zijn ze zeker niet.

Kent u het verhaal van de Tempeliers? Volgens een legende, hebben deze brave ridders ooit de watermolen in Kasterlee bewoond. Het is nu zoals ze in België zeggen: “Een gekend restaurant”. Toen ze moesten vluchten voor de naderende vijand besloegen ze de hoefijzers voor de hoeven van hun paarden achterstevoren, om zo met succes hun achtervolgers te misleiden en aan hun vijanden te ontkomen. En dat we zelf tijdens ons fietstochtje de verkeerde richting insloegen.

Ja, dat was onze eigen schuld, want er zijn fietspaden met fietsbordjes met nummering en wandelpaden met wandelbordjes met dezelfde nummering, alleen van een andere kleur. Best zwaar trappen op zo’n wandelpad vol met diepe sporen van los zand. Hadden we maar beter moeten uitkijken, helaas weet mijn vrouw het altijd beter. We waren even onze eigen en elkaars vijand, maar kwamen uiteindelijk wel weer op het goede spoor terecht. Dat in tegenstelling tot de vijanden van de Tempeliers, want die bleven wanhopig het spoor bijster.

Martin de Baat