De champagne tap

Tijdens de periode van de Belle Epoque, aan het eind van de 19e eeuw was dit instrument heel populair. Deze apparaten zijn o.a. geproduceerd in Engeland, Frankrijk en zelfs in Amerika.

Onder het mom van “a glass a day, keeps the doctor away” namen de welgestelden eenmaal daags een glas champagne. Het dagelijks drinken van een glaasje champagne had dus een medische achtergrond alhoewel we kunnen betwijfelen of alle toenmalige consumenten er ook zo over dachten. Men wist in elk geval het nuttige met het aangename goed te combineren.

Vaak zat er apart of een te verwisselen priem/boortje bij de champagnetap, zodat je de kurk eerst even kon voorboren.

Na de champagne kurk met de champagne tap te hebben doorboord kon er getapt worden zonder noemenswaardig verlies van koolzuurgas en zonder dat zuurstof de fles kon binnendringen.

Na de 1e wereldoorlog is het gebruik van de champagnetap in de vergetelheid geraakt.

Overigens werd dit systeem niet alleen gebruikt voor champagne maar ook voor sodawater.

De opkomst van kleinere verpakkingen heeft natuurlijk niet bijgedragen tot het in stand houden van dit systeem.

Deze afbeelding laat een exemplaar zien met een wat langere uitloop, sommige exemplaren zijn aanmerkelijk korter en kunnen dus de bodem van de fles niet bereiken.

Aangenomen wordt dat dan de fles op z’n kant werd gelegd of ,volgens sommigen, op de kop werd gehouden zodat er toch contact plaats vond tussen de uitloop en de champagne.

Onderaan aan de tap ziet u 2 kleine gaatjes, door de opwaartse druk wordt hierdoor de champagne via het pijpje naar boven gestuwd. En dan is het nog een kwestie van het kraantje opendraaien en al het heerlijks vloeit zo in het glas.

Best een leuke uitvinding, zelf ben ik in het bezit van 2 exemplaren, ik ga het zeker een keer uitproberen.

Voor de liefhebbers, oude exemplaren zijn nog steeds volop te kopen, even Googlen met als trefwoord “champagnetap”.