De babbelbox

Gezellig kletsen,leuk sfeertje en gedachteloos, dus kritiekloos, consumeren voor een aantrekkelijke prijs.

Ziehier de ingrediënten voor een succesvolle bedrijfsformule.

Je zou hier rustig een souffleetje van gemalen kippestront kunnen serveren, ze proeven het immers toch niet. Akoestisch is het hier allemaal in orde, de tafels staan redelijk dicht op elkaar, je hoort alleen geroezemoes en wel regelmatig de woordjes Facebook, Hyves en You Tube.

Veel dertigers, met af en toe wat oudere gasten zoals wij, die er tussendoor geglipt zijn.

Permanent wordt een vijftiger jaren zwart wit film vertoond zonder geluid. Veel en vaak etende en drinkende, maar tevens stijlvol geklede, personages in beeld.

Na de drive in bioscoop en het theaterrestaurant is er nu dus het filmrestaurant.

U kent vast nog de grap die gaat over de snelle veranderingen in de maatschappij.

Vroeger ging in menig volksbuurt het raam open en riep moeder luidkeels: Jantje, je pap. Veel later werd dat: Humphrey je cornflakes!

Misschien ligt het ook wel aan de cornflakes maar het is Humphrey behoorlijk in de bol geschoten. Beschikt nu over wel 20 vestigingen verspreid over ons land Het is de nieuwe luxere versie van McDonald geworden. Ik vermoed dat diep in de nacht de Humphrey vrachtwagens op pad gaan om de verschillende restaurants te bevoorraden met een aantal basiscomponenten uit de (schoon) moederkeuken. De restaurants zelf hebben soms een piepkleine keuken waar voornamelijk de laatste handelingen worden verricht. Zo hoef je het keukenpersoneel op deze afwerkplekken alleen nog maar wat kunstjes te leren zodat je even later toch een compleet gerecht krijgt voorgetoverd. Lang wachten is er hier niet bij! Alles loopt als een trein en 3 zittingen op een avond is dus niks bijzonders.

Humphrey heeft de culinaire behoeften van de enorme middenklasse doelgroep zeer goed begrepen en vertaalt naar een brandnieuw (de zaak was afgebrand) concept.

De sfeer kan ik het best omschrijven als Parijs jaren ’30, veel kitscherige lusters, kandelaars en schemerlampen omringd met veel kristal. Vaal rode tapijten, spiegels met verweerd glas en pluche kuipstoeltjes. Het geheel doet een beetje denken aan de Moulin Rouge maar ook aan een sjieke hoerentent. Op een groot scherm de zwart-witbeelden uit de jaren ’50.

Afleiding genoeg hier en wellicht is dat ook de bedoeling. Ik kan niet ontkennen dat men op creatieve wijze een aantal leuke gerechten heeft bedacht voor het keuzemenu.

Ernstige twijfels ontstaan er als ik de bereiding onder de loep neem. Dat laatste zal waarschijnlijk geen enkele gast hier doen, men komt immers voor de sfeer. Zodoende interesseert het de leiding geen barst als een kritische gast probeert eerlijk zijn mening te geven. De gasten staan hier immers toch in de rij om een tafel te bemachtigen.

Wat kun je nu verwachten van een 3 gangen menu van 23,95 zult u zeggen?

Ik verwacht bijna niks. De bediening mag er rustig een zooitje van maken en dat deden ze dan ook. Drie verschillende studentes aan tafel telkens weer met andere wijnglazen in de weer terwijl we gewoon 1 fles wijn besteld hadden. Een van de meiden liet mij de wijn voorproeven en daarna verdween de fles razendsnel in de vinicool.

Hoe het afruimen ging? Gewoon de borden stapelen zoals bij moeder thuis. Na het voorgerecht alleen vragen “Kan ik de borden afruimen?” meer niet. Het geeft allemaal niks, het kan misschien niet anders voor dat geld.

Maar dan de keuken: Geen rucola door de dressing gehaald, de gemengde salade nauwelijks aangemaakt, slappe te kort gebakken frieten, vis zonder zout.

Het dessert, een diep bord waarin Fraises Romanoff met boeren vanille roomijs. Helaas, geen ijs kunnen ontdekken, hooguit 3 fijngesneden aardbeitjes. Vroeger hadden de diepe borden een grote middencirkel met smalle rand. Tegenwoordig echter een enorme rand met een piepklein cirkeltje waar dit aardbeien frutseltje met moeite in paste. Het voordeel van deze soepborden is natuurlijk wel dat zelfs de meest ongeschoolde medewerker met kolenschoppen van handen het niet voor elkaar krijgt om met zijn vingers in de soep of in dit geval in de Fraises Romanoff terecht te komen. Bij navraag betreffende het ontbrekende ijs kreeg ik als antwoord “Dat had u dan gelijk moeten zeggen meneer! “ Triest hé, vind u niet?

2 Trendy jonge mannen hebben hier de leiding over de service. Vlot kapsel, modern gekleed, brede crèmekleurige ceintuur om de broek, suède-achtig schoeisel.

Eén ervan kwam bij ons aan tafel informeren of alles naar wens was. Ik heb eerlijk gezegd wat ik er van vond Hij ging gelijk in de verdediging: We kunnen niet de hele tijd de rucola in de dressing laten staan meneer en de kok heeft haast, zoals u ziet is het erg druk dus dan haalt hij de frieten eerder uit het vet. Wat betreft het zout, dat staat op tafel meneer, we denken ook mee met de gast, dus niet te veel zout. Ik dacht, laat maar, het gerecht was gewoon zoutloos en de manager, die vond ik waardeloos!

Het serveren van appel compote bij alle hoofdgerechten refereert sterk aan het van de Valk syndroom. Misschien hebben die 2 leidinggevende vlotteriken daar stage gelopen en konden ze het emotioneel niet opbrengen definitief afscheid te nemen van de beruchte appelmoes.

Oh ja, voorafgaand bij de reservering had ik nog gemeld dat mijn vrouw jarig was. Natuurlijk helemaal niets van gemerkt niet 1 kaarsje of zo. Toen ik aan een willekeurige meid die voorbij kwam rennen om de rekening vroeg reageerde ze alsof ik gevraagd zou hebben een showtje als paaldanseres op te voeren. Ze kreunde en steunde wat en leek zeer verbaasd. Misschien had ik net zo goed weg kunnen lopen zonder te betalen. Ik vroeg nog of ze misschien liever geen geld wilde hebben, pas toen kwam ze met de schrik vrij. Ik wil niet zeggen dat hier alleen maar brandzuinige Hollanders komen om voor € 23,95 hun mik te vullen maar er zullen er vast tussen zitten die bijvoorbeeld, als het echt dringend voor hun gezondheid nodig is om 112 te bellen, het gewoon verdommen, omdat ze denken dat ze dan voorrijkosten moeten betalen.

Het is te hopen dat dit unieke concept nog jarenlang een groot succes is want ik gun het deze ondernemers van harte, zeker in deze moeilijke tijden.

Zonder twijfel is er een nieuwe en winstgevende formule neergezet. Maar mochten er onverhoopt in de toekomst toch meer en meer kritische gasten komen en de tent blijft opvallend leeg dan is hier in een handomdraai een sjiek bordeel van te maken.

Nog meer winst, en je hoeft er wellicht nog minder voor te doen. ALLES IS ER AL, ALLEEN NOG EVEN NAAR BETER BED.

Martin de Baat