Het fenomeen Diner en Blanc is een uit de hand gelopen familietraditie. Zevenentwintig jaar geleden nodigde de Parijzenaar, François Pasquier, wat vrienden uit om te picknicken in het wit, net zoals dat gebruikelijk was bij zijn familie op Tahiti.

Gewoon zomaar, om de zomer te vieren. Hij besloot er een jaarlijks samenkomen van te maken met vrienden en vrienden van vrienden. Sindsdien nemen er ieder jaar méér mensen deel aan de etentjes op bijzondere locaties zoals op de Avenue des Champs-Élysées of onder de Eiffeltoren. Afgelopen juni kwamen er zo’n twaalfduizend mensen naar het oudste plein van Parijs, Place des Vosges.

Het concept verspreidt zich over de hele wereld. Zo zijn er al Diners en Blanc in de Verenigde Staten, Duitsland, Singapore, Canada, Rwanda, Australië en Nederland.

Met een massale opkomst, maar tegelijkertijd ook nogal geheimzinnig. Het tweede New Yorkse Diner en Blanc lokte onlangs meer dan drieduizend gasten naar het plein voor Lincoln Center.

Volgens de erecode moet de bijeenkomst anoniem blijven, omdat het mysterieuze juist zo’n aantrekkingskracht heeft. De anonimiteit had oorspronkelijk ook een functionele reden. Diner en Blanc is in Frankrijk rebels begonnen. De eerste keer heeft de Franse ME de dinerende mensen aan het einde van de avond verjaagd en ook daarna probeerde de politie nog regelmatig te interveniëren. Als de politie vraagt naar de initiator wijst iedereen daarom traditioneel naar zijn of haar buurman. Wie de initiator is van het diner blijft geheim.

Hoewel Diner en Blanc in Frankrijk officieel nog steeds illegaal is, heeft Parijs het evenement inmiddels omarmd. Iedereen wijkt als de witte mensenmassa neerstrijkt en het verkeer gaat langzamer rijden.

Een feestmaal op straat dat binnen 2 uur is afgelopen en waarna ook geen vuiltje meer te bespeuren valt, nadat de deelnemers verdwenen zijn. Dit volgens de strenge erecode!

Ieder neemt zijn eigen spullen mee, klaptafeltjes, klapstoelen, damasten tafellinnen, bestek, servies, absoluut geen plastic, glaswerk en zelfs tafeldecoratie zoals kandelaars. Uiteraard ook picknickmanden waarin het koude diner en de bijbehorende drank. Bier en sterke drank zijn verboden.

Per taxi, bus en metro komen de deelnemers naar de tot op het laatst toe geheim gehouden locatie. Aangekomen op de plaats van bestemming, krijgen de deelnemers coördinaten, waar ze hun tafel in lange rijen neer moeten zetten.

Iedereen is in het wit gekleed en begroet elkaar bij aanvang van het diner, zwaaiend met een wit linnen servet zodra men allen aan de tot lange tafels geformeerde klaptafels neergestreken is. Het dragen van witte hoeden wordt op prijs gesteld maar is niet verplicht. Voordat het feest en het dansen losbreekt, steekt men koudvuursterretjes af. De deelnemers ruimen na het feestgedruis alles weer op en verlaten de ‘geheime’ plek gezamenlijk. Het diner is van een behoorlijk niveau en wordt soms ook wel door een gerenommeerde chef samengesteld. Men schenkt tijdens het diner champagne, wijn en water. Vaak is er een diskjockey aanwezig en dan wordt er ook volop gedanst op straat.

Het is een uniek gebeuren met een unieke sfeer, absoluut niet commercieel, maar in sommige

landen brengt de zoon van de oorspronkelijk Parijse initiatiefnemer daar nu verandering in. Hij heeft in Canada en de VS een commerciële versie van Diner en Blanc opgezet met een website waar geïnteresseerden zich kunnen aanmelden.

Bijzonder toch?

Martin de Baat