Op een feestje of in de kroeg, dagelijks gebeurt het en wellicht regelmatig, hebben we er op een of andere manier mee te maken. Zoals onlangs toen ik op een feestje was met veel bekenden maar geen echt goede vrienden. Gezellige sfeer, gelijk al aan het begin van de avond.

Zit je zo met een man of 6 bij elkaar en nadat je net de laatste slok van je eerste kopje koffie naar binnen hebt gegoten staat één van de 6 op en vraagt aan de anderen of ze nog iets van hem willen drinken. Mijn vrouw wilde nog niet, ik nam nog maar een bakkie en naast mij zaten er 2 mensen waarvan de man er als de kippen bij was, heftig jaknikkend, voor een glas wijn. Zijn vrouw had nog en wilde niet. Gezellig samen even proosten en verder babbelen over koetjes en kalfjes.

Van dat echtpaar naast me, waarvan de man wel wat nam en de vrouw niet, had ik altijd het idee dat ze bloedzuinig waren. Je zag dat aan hun kleding, aan hun gedragingen en eigenlijk ook aan hun gezichten. Van die zuinige koppies, met toegeknepen mondjes. Zo van die mensen die acuut een hartaanval zouden krijgen als ze geconfronteerd zouden worden met zelfs een supermini aanslag van de belasting.

Nou zal dat in dit huis niet gebeuren omdat de persoon in kwestie zelf belastingambtenaar is. En dat weet wel van vorderen, bij anderen weliswaar, maar stukken minder van uitkeren. Ik wilde toch eens kijken of mijn veronderstelde mensenkennis wel klopte, dus bood ik even later een drankje aan.

Hij zei: ”Ja graag, doe maar rode wijn.” Zij nam water of iets dergelijks. Na een tijdje waren onze glazen leeg, die van hem nog niet, toch vroeg ik uit beleefdheid of ze nog iets wilde drinken. Nou graag, dus een Palmpje voor meneer, mevrouw wilde op dat moment niet. Later op de avond zei mijn vrouw: “Ik zou nog wel iets willen drinken.”

Waarop ik stilletjes antwoordde: “Laten we nog even wachten.” Onze tafelgenoten moeten toch ook wel zien dat alle glazen leeg zijn, nu is het eens een keertje hun beurt. Dus nog even gewacht en nog eventjes gewacht en toen kwam aan de andere kant opeens het hoge woord eruit.

En dat hoge woord was: “Ik geloof dat we maar eens op huis aangaan.” Toen ze weg waren zei ik tegen mijn vrouw: “Wat een uitvreters. Zie je wel, ik had gelijk”. Mijn testje had natuurlijk wel zijn prijs, maar gaf me vooral heel veel ergernis. Meer dan ik had kunnen vermoeden. Hoe kunnen mensen zo inhalig zijn? Daarom nog maar even deze oproep!

Waarschijnlijk moesten deze “mensen” voor de hele avond 2 drankjes afrekenen, bovendien gingen ze ook nog met de eerste prijs van een kennisquiz naar huis.

Het zal best wel een zwaar op de maag liggend besluit zijn geweest voor deze profiteurs om hier vanavond aanwezig te zijn. Het was namelijk een American party en daarbij wordt verondersteld dat iedereen wat meeneemt, in dit geval voor 10 personen. Dus hier konden ze moeilijk onderuit, maar niet getreurd, je neemt dan gewoon iets mee wat bijna niets kost. Eigengemaakt ijs bestaande uit een paar legbatterijeidooiers, legbatterijeiwit, Dirk suiker en Dirk slagroom.

Mijn vrouw zei tegen me: “Niet zeuren, eigen schuld dikke bult, dan moet je maar geen rondjes geven.” Dat is makkelijk praten, want als iemand anders in het gezelschap het eerst een rondje geeft, dan wil je dat ook niet weigeren en op het moment dat je het accepteert voel je je verplicht (dat gebeurt bij normale mensen voor zover ik weet) om ook een keer een rondje te geven. Dat er dan vervolgens van die lui bij zitten die voor niks willen mee drinken, dat is moeilijk te voorzien.

Er zijn ook types, die een graadje minder erg zijn en beginnen meteen als eerste bij binnenkomst een rondje te geven of soms zelfs als allerlaatste. Daar is door deze lieden over nagedacht! Of er zijn nog weinig mensen aan het begin van de avond of er zijn al een aantal mensen naar huis aan het eind van de avond.

Hebben ze toch mooi hun geweten gesust en zijn ze ook nog eens voordeliger uit. Let op, mensen die uit zijn op gratis drinken zullen nooit een rondje overslaan, als ze iets wordt aangeboden, ook niet als hun glas nog (boorde) vol is. Als deze profiteurs in groepsverband uitgaan, zoeken ze bij het binnenkomen dadelijk de WC op, zodat daarna hun pilsje voor hen klaarstaat op de bar.

Als je dus in een gezelschap bent en je wilt mensen echt leren kennen, wees royaal, geef een rondje, bied desnoods wat bitterballen aan. Als het drankje maar ook de bitterballen razendsnel op zijn en als deze mensen je dan helemaal niets aanbieden, dan weet je zeker, hoe leuk en aardig ze verder ook mogen zijn, dat dit never nooit je vrienden zullen worden. Interessant toch? Want zo kun je toch nog op een relatief goedkope en gemakkelijk manier, het kaf van het koren scheiden.

Proost!

Martin de Baat