Lang geleden leerde ik cacao schilderen op een ondergrond van marsepein of dragant en maakte ik ook zelf de schilderijlijst van dragant. Dit “kunstwerk” werd dan in de etalage van een banketbakkerij gezet of kwam ergens anders terecht. Wie weet wel bij iemand aan de muur? In elk geval ging ik het niet opeten. Nu wordt er geschilderd met hartige koude en zoete koude componenten op een kunststof plaat of op een plastic tafelkleed met als doel het een en ander gezamenlijk te consumeren. Wat een belevenis!

Ook lang gelden, kwamen alle gerechten op schaal uit de keuken, met vooral een ode aan de goede oude hors d’oeuvre, dit was toch wel een pronkstuk, zeg maar een ouderwets schilderij. De hors d’oeuvre werd in buffetvorm of aan tafel gepresenteerd en er werd met z’n allen van gesmuld. Ieder nam waar hij of zij zin in had. Er bevond zich een rijk aanbod aan componenten op de hors d’oeuvre schaal zoals gevulde tomaten, gevulde eieren, salades, pain domino, gerookte paling en zalm, ham, asperges en ga zo maar door.

Opeens mocht dat niet meer en kwam alles, maar dan ook letterlijk alles, op een bord uit de keuken. Wat is er nu weer bedacht zult u denken? Ik heb het eigenlijk al een beetje verklapt. De gastentafel, ja de tafel waar de gasten aan eten wordt nu gezien als één megagroot bord.

Het is allemaal begonnen in Chicago De stad van Al Capone en de illegale stokerijen die ooit het beruchte drankje Moonshine produceerden. Hier heeft de chef van een gerenommeerde horecazaak, restaurant Alinea genaamd, iets bijzonders bedacht. Zijn verwende gasten, die hij ontvangt, zijn altijd wel in voor iets nieuws. Geen Al Capones maar Allemaal Capsones, zou ik bijna willen zeggen.

Puissant rijke klanten die zich erg snel in een “boring” situatie denken te bevinden. Deze chef heeft een spektakelstuk bedacht, waardoor al die lui ineens weer opveren uit hun fauteuils, ook al is het misschien maar voor even. De koks van deze zaak maken van een gewone restauranttafel in een mum van tijd een geweldige showtafel. Met flesjes, spuitjes, lepels, schrapers en krabbertjes gaan ze in de weer om een kunstwerk op het plastic tafelkleed te componeren.

Onze eigen creatieve Angelique Schmeinck kon natuurlijk niet achterblijven. Dat kan ik ook, moet ze gedacht hebben. Alleen zij begeeft zich meer op het pad van de abstracte kunst. Lijkt me net iets makkelijker te realiseren. Niet helemaal duidelijk is was ze er mee beoogd qua toepassing, maar ze heeft het wel over gezamenlijk staand eten van het schilderij.

Mijn schoonmoeder zei altijd:” Je kunt bij mij van de vloer eten, er ligt genoeg.” In het verre oosten vooral India eten ze al van de vloer weliswaar ligt er een tapijtje op de grond en bovendien eten ze daar ook nog met hun handen, scheelt lekker een boel afwas. Iedereen zit in yoga houding dan kun je ook overal goed bij. Jammer dat ze niet altijd kunnen beschikken over een vliegend tapijt want dan kon deze zo vuil vertrekken naar de vuilnisbelt. Maar dat terzijde. Het is nu nog even wachten op de volgende fase!

Het componeren van een warm schilderij, zeg maar lauwwarme oftewel tiède gerechten op een kleedje op tafel. Nu zult u wel tegenwerpen dat dit veels te veel afkoelt. Onzin, dat gepiel met die pincetten in de keuken tegenwoordig maakt toch al dat een warme hap bijna koud geserveerd wordt. Wellicht wordt er dan een elektrisch dekentje of zo iets, onder het zeiltje geschoven. Zo blijft het schilderij toch wel een beetje warm, En als opa en oma mee uit eten gaan, houden ze er ook nog eens lekkere warme knietjes aan over.

Maar waar komt dit gedoe nou eigenlijk echt vandaan? Ik denk het te weten als amateur psychoanalyticus! Dit verschijnsel stamt hoogstwaarschijnlijk uit onze vroege jeugd. Wellicht is daar bij Angelique Schmeinck en de chef van Alinea, Grant Achatz, al iets fundamenteels mis gegaan. Kijkt u maar mee!

Martin de Baat