Nu hoeven er niet perse Italianen in de keuken te staan om een goede pizza of een uitstekende pasta te voorschijn te toveren. Je kunt tenslotte bijna iedereen een kunstje leren zonder dat men gelijk een vakman of vakvrouw is. Maar helaas, ook hier in dit etablissement, is zelfs een kunstje leren een hele kunst.

Een pastagerecht verschijnt ten tonele. Hoog opgewerkt in het midden van het bord als een eiland dat oprijst uit de middellandse zee met echter dit verschil dat de zee zeer recent bezocht is door een lekgeslagen olietanker. De pasta drijvend in een oliebad, zo vet als bagger.

Nu had ik pizza besteld en mijn vrouw de pasta, maar na luttele ogenblikken zat ook ik aan de pasta. Hoe dat kan? Mijn pizzabodem veranderde in luttele ogenblikken in een lekker zompig lasagne vel. Alleen de rand van de pizza was nog krokant, nou ja eigenlijk keihard, want als je een pizzadeeg overal even dun maakt, en dat was dit exemplaar, dan kun je van de rand uitstekend paneermeel maken.

Oh ja, ik had ook nog bruscetta vooraf. Volgens het woordenboek betekent bruscetta “geolied sneetje”, of “geroosterd brood met olie besprenkeld”. Nou, dat klinkt toch echt iets te bescheiden in deze zaak. Gelukkig beschikte ik over twee vorken zodat ik één vork als afdruiprek boven het kruidenboterbakje kon gebruiken. Met de andere vork kon ik dan, na het portiegewijs uitlekken van de tomates concassés boven het boterbakje,  mijn bruscetta gaan verorberen.

Je hebt dan net gelezen dat de olijfolieoogst mislukt is en dat de echte extra vierge uit Italië schreeuwend duur is, maar daar is hier zo te zien absoluut geen sprake van.Of komt deze olie ergens anders vandaan? Waarschijnlijk wel want……….. Later hoorde ik dat dit een lookalike Italiaan is. De vorige eigenaar, een echte Italiaan, die kwaliteit hoog in het vaandel heeft staan, heeft zijn zaak van de hand gedaan en is op een steenworp afstand opnieuw begonnen. Verdorie, had ik dat maar eerder geweten.

Na tenslotte nog een blik geworpen te hebben in de open keuken, zag ik een bont gezelschap vogels van diverse pluimage. Er waren bar weinig Italiaanse invloeden te bespeuren, al is dat niet strikt noodzakelijk, maar kan een pluspuntje zijn! Maar dan de patroon! Je zou zeggen op en top Italiaan, maar dat leek ook maar zo. Uiterst charmant en een zeer goede verkoper. Ook met de prijsstelling van de menukaart was hij allerminst bescheiden. Zo gingen we eigenlijk ontevreden en ook nog eens flink “in de olie” de deur uit.

Een mini oliestaatje, geen fabelachtige rijkdom maar een illusie armer.

Martin de Baat