’s Avonds laat, het is donker en flink koud bij het spoor op het perron van het station. Daar gaan de mensen op zoek naar drank, versnapering en warmte, kortom even terug naar de basics, naar de bron.

In de kioskruimte is het enigszins behaaglijk en willen de meeste reizigers graag schuilen.  Stilzwijgend kijken sommigen op hun mobieltje of men kijkt wat verveeld voor zich uit. Wat alle aanwezigen ook gemeen hebben is, dat ze noodgedwongen bij elkaar staan op één kluit.

Het is net alsof mensen hier veranderd zijn in vreemdsoortige wezens. Er heerst een ijzige stilte, men staart wat apathisch voor zich uit, welk gevoel ook nog versterkt wordt door weerspiegeling in een grote ruit.

De gezichtsuitdrukkingen van de reizigers zijn allemaal gelijksoortig, heel neutraal, de kleding is meest onopvallend, somber donker blauw en grijs, maar hier en daar ook wat sleets en kaal.

Het enige duidelijk hoorbare geluid komt van de buffetdame die steevast vraagt: “Zegt u het maar” en de klanten bij het afrekenen nog een fijne avond wenst als vriendelijk gebaar.

De stationsklok tikt tergend langzaam de seconden weg, steeds weer wordt er door de grote wijzer een klein sprongetje genomen naar de volgende minuut. Voortdurend maakt vadertje tijd zich op voor een nieuw debuut.

Dan worden in de kiosk de laatste saucijzenbroodjes voor half geld verkocht want de sluitingstijd van 23.30 komt aardig nabij. Triomfantelijk word ik aangesproken door een wat oudere vrouw die haar opwinding over haar zojuist verworven saucijzenbroodjes niet langer voor zich kan houden. Ze is zichtbaar verheugd, ze is zelfs blij.

“Kijk eens meneer, nu voor half geld.” Ze koopt er twee, neemt een flinke hap omdat het nu dubbel telt. 

Het voor de klant ontraceerbare verleden van deze broodjes die te lang in de warmkast hebben gelegen staat mij, afgezien het feit dat ik vegetariër ben, behoorlijk tegen. 

Deze mevrouw doorbrak als enige de stilte en de anonimiteit die in een dergelijke omgeving ’s avonds laat in de kiosk speelde, maar nu als bij toverslag de menigte verdeelde.

Onverstoorbaar kauwen velen op hun versnapering of lurken aan een blikje drinken waarbij een sfeer van somberheid zich verspreid. Het lijkt hier meer op een voeder- en drinkplaats voor dieren in plaats van een horecagelegenheid.

Als mensen elkaar heel goed zouden kennen, zouden ze vast dichter bij elkaar gaan staan om het minder koud te hebben.

Hun gezichten zouden niet meer zo strak staan, hun gelaatsuitdrukkingen werden vol souplesse en heel divers. Misschien werd er dan zelfs wel gelachen of hoorde je hier en daar een wijze levensles.

Helaas in werkelijkheid veranderde maar voor heel even alleen “ mevrouw saucijs op reis” in een mens met persoonlijkheid, gedecoreerd met een blije lach. Ze stapt in haar trein, verdwijnt weer in anonimiteit maar zei voordien toch nog even gedag.

Martin de Baat