Je hebt restaurants, die willen hun vegetarische gasten zodanig tegemoet komen, dat ze menen dat ze een perfecte oplossing moeten zoeken voor het eventuele gemis aan vis of vlees. En waar zou je dan beter terecht kunnen dan bij de Chinees.

Hoezo, zul je je zich afvragen? Nu weten we allemaal dat Chinezen perfecte kopieerders zijn, al dan niet “made in Hong Kong“. Mensen kopiëren, dat gaat nog een beetje moeilijk, maar er zijn natuurlijk al robots die ons veel werk uit handen nemen. Maar de schepping echt kopiëren, dat is nog nooit gelukt, althans tot nu toe.

Chinezen zijn echter in staat om bijvoorbeeld garnalen, kreeft, kip, eend, varken en noem maar op perfecte wijze na te bootsen. Zo bedrieglijk echt dat je het haast niet kan geloven. Alles weliswaar in overleden toestand! Dus wat dacht dit restaurant: “Dat is spekkie naar ons bekkie“, we zullen die vegetariërs eens even flink op de proef stellen. Dus ga je hier nietsvermoedend eten, je hebt gereserveerd en duidelijk aangegeven bij de reservering dat je vegetariër bent.

Prima, geen enkel probleem! Op een zeker ogenblijk vraagt de gastheer of je misschien wel vis wil. Ons antwoord is: “Nee, dank u, we eten uitsluitend vegetarisch“. Mooi zegt hij, dan kunnen we de keuken aan het werk zetten.
En dan komt even later het voorgerecht. Tot onze schrik en verbazing liggen daar grote garnalen op, mooi rozerood bij een gelletje. (hoe kan het anders in een trendy zaak).

Zeg ober, dit is toch niet vegetarisch?

“Jazeker meneer, het is gemaakt van soja. Bevat een zilte smaak doordat er bij de bereiding gebruikt is gemaakt van zeewieren“. Je gaat twijfelen aan de man. Zit hij ons nou een beetje voor het lapje te houden? Hebben ze hier geen respect voor mensen met een andere leefwijze? Denken ze van: “Daar heb je weer van die geitenwollensokkenbreiers, die gaan we eens effe mooi te pakken nemen“.

Maar al deze gedachten blijken volkomen onterecht te zijn alhoewel er nog steeds twijfels zijn, zo bedrieglijk echt lijkt de imitatie, zowel qua uiterlijk als qua smaak en structuur op de, laten we maar zeggen, reuzengarnaal. Ik dacht dat hebben ze hier vast niet zelf gemaakt, dat kan dit alleen maar afkomstig zijn van de groothandel. En bij navraag zegt de ober: “Ik moet daar eerlijk over zijn meneer, dit maken we inderdaad niet zelf, maar halen we bij een grote Chinese toko“.

Bingo, dat klopte. Gelukkig is ons in het verdere verloop van het menu dit soort verrassingen bespaard gebleven. Een vegetariër wil juist niet zaken die sprekend lijken op vis of vlees!  Toch een beetje foute inschatting? Laten we het maar houden op de onbedwingbare creatieve drang van de chefkok die zich in allerlei bochten wringt om zich te onderscheiden.  En dat kan dan wel eens met wisselend succes zijn.

De gelletjes vliegen je hier ook om de oren. Gel van pastinaak, van sojaboontjes, van tomaat, van yoghurt, geleiachtige strepen op je bord. “Ach“, zegt de ober, na een opmerking hierover, “vroeger was het allemaal nog veel erger meneer. Onze kok heeft nou eenmaal een voorliefde voor, laat ik het maar gewoon pudding noemen”. De portionering was ook erg klein, zo klein dat een stukje kaas op de tomatengel ongeveer de afmeting had van een stukje gum. De polenta was ter grootte van twee pepermuntjes, op elkaar gestapeld! “Ja“, zei  mijn vrouw, “ dat kan best waar zijn maar er liggen er wel mooi drie op je bord dus  maar liefst zes pepermuntjes in totaal“.

Als de ober tijdens zijn toelichting op de gerechten een component aanwees, dan wisten we bijna nooit wat hij aanwees! Misschien zou een klein aanwijsstokje bij dit formaat componenten niet verkeerd zijn. Zo klein was alles. Het bestek was ook piepklein, heel slim want met normaal bestek deed je ongeveer 12 seconden over het hoofdgerecht en nu zelfs 24 hele seconden. Toch mooi een verdubbeling! Toen er bij het afruimen van het hoofdgerecht gevraagd werd of alles naar wens was geweest heb ik gezegd dat het uitstekend gesmaakt had, maar dat de portionering wat aan de krappe kant was. 

Hierop reageerde de gastheer fantastisch, hij bood onmiddellijk aan wat van het hoofdgerecht bij te laten maken, maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Slim als hij was kwam hij even later terug met de mededeling dat we zo langzamerhand richting dessert gingen en dat we de keuze hadden tussen een kaasgerecht van de kaaswagen of een zoet dessert. Maar, we konden ook een extra kaasgang inlassen à raison van 7.50. Nou dat laatste vonden we wel een goed idee. Zo kregen we aan het eind van de avond toch nog een voldaan gevoel.

Toch wel een beetje veel gemist, iets knapperigs of krokants in het menu, behalve dan het broodje dat geserveerd werd. Veel puddingachtige gerechtjes me glijpartijachtige structuren, zodoende ook weinig afwisseling in mondgevoel. Net zo goed als dat het menu begon met een verrassing eindigde het ook! Triomfantelijk bracht onze gastheer een bordje waarop o.a een yoghurtpuddinkje, met zoals het er naar uitzag, bestrooid met saffraandraadjes. Even dacht ik nog, is deze patissier per ongeluk niet geïnformeerd door de chef over het beleid ten aanzien van de portionering. Vooral vanwege de overvloedigheid van de toch wel kostbare saffraan.

Het lepeltje voor dit dessert was aangepast, het was eigenlijk geen lepeltje meer maar een steeltje, een lepelsteeltje, met aan het eind een kleine verdikking, De ober haastte zich om te zeggen dat we dit vooral voorzichtig moesten eten. Nou dat kon eigenlijk niet anders met dit gereedschap! Wat bleek, het waren helemaal geen saffraandraadjes die op onze pudding lagen, maar draadjes van hete, rode peper. Dus het voorzichtig tot ons nemen, waarop we door de ober werden geattendeerd, was meer om ons te beschermen voor oververhitting dan dat we ons zouden verslikken in een, in een onbewaakt ogenblik genomen, te grote hap.

Toch weer verrassend van de chef die het hele menu wel vol spanning wist te houden. Alleen die draadjes werden bij navraag niet zelf geproduceerd, want zei de ober: “Daar moet ik eerlijk over zijn”. Toch een verademing om in een restaurant te mogen eten waar de ober zo openhartig is over hoe eerlijk men hier wel niet is. Heel wat anders dan bijvoorbeeld dat bekende eetcafé in Amsterdam, waar ze biefstuk van de haas verkopen en dan vervolgens paardenhaas serveren. Kon na afloop van het diner, nog net, dank zij mijn vrouw, de verleiding weerstaan om langs de Febo komend, geen vitaaltje, “ de vegetarische kroket” van de Febo uit de muur te trekken. Dit allemaal toch vanwege mijn nauwelijks onbedwingbaar verlangen naar dat jammerlijk, gemiste zalige, krokante korstje.

Martin de Baat