LES QUINZE NITS BARCELONA

Zover ik heb kunnen zien is dit het enige restaurant in Barcelona, waarvoor elke dag heel veel mensen, een uur of soms nog langer op straat in de rij staan om een tafeltje te bemachtigen. U moet dan denken aan een flinke rij van bijvoorbeeld zo’n 60 meter lang. Gelukkig geldt hier niet het adagium ‘ijs en weder dienende”want aan het weer hier, zal het meestal niet liggen, om toch maar te besluiten, voortijdig, deze rij wachtenden/smachtenden te verlaten.

Een prettige bijkomstigheid is wel, dat de straatartiesten er een graantje van mee pikken door u te vermaken met allerlei vormen van entertainment. Zijn we hier dan beland bij een El Bulli achtige zaak, waarvoor je bijna een moord moet doen om een tafel te bemachtigen? Nee, zeker niet, integendeel zou ik zeggen.

Deze zaak is beroemd om zijn ligging, maar dat zijn er meer, zelfs veel meer, aan dit prachtige plein. De echte reden, zeg maar het geheim, zit hem hier in de prijs- kwaliteit verhouding van de gerechten en de dranken. Nu ligt het prijspeil in de Spaanse horeca, in het algemeen gesproken, toch sowieso een stuk lager dan in Nederland, maar hier moet het echt heel goedkoop zijn. Zelf heb ik hier geen tafel kunnen bemachtigen domweg omdat ik geen zin had om een uur of langer in de rij te staan.

U zult zich misschien afvragen waarom ik dan niet gereserveerd heb. Het antwoord is simpel: Daar doet men hier niet aan. Waarom zouden ze? Dan kun je wel zo’n beetje dag en nacht iemand aan de telefoon zetten die je gaat vertellen dat er geen plaats is. Als je wel aan reserveren zou beginnen, dan krijg je nog meer irritatie dan door buiten te wachten, wat de Spanjaarden overigens helemaal geen probleem vinden.

Waarschijnlijk zou je, bij een poging om een tafel te reserveren, op bepaalde tijden of wellicht bijna permanent een bandje te horen krijgen waarin je wordt meegedeeld dat er helaas ook morgen geen plaats is en ook volgende week niet en waarschijnlijk ook wel het eerstkomende kwartaal niet.

Tenslotte wordt je dan verteld, om maar lekker buiten je beurt af te wachten en als je dat niet wilt dan ga je toch ergens anders eten. Nu dat laatste, hebben we maar gedaan, want stel dat ik wel gewacht had en uiteindelijk werd beloond met de felbegeerde tafel dan verwacht ik hier niet echt op mijn gemak te zitten. Als ik dan naar buiten kijk, zie ik steeds die lange rij mensen met smachtende, jaloerse blikken in hun ogen die waarschijnlijk zo’n beetje het eten van mijn bord kijken en zonder uitzondering zullen denken ”Eet nou toch eens door man en vraag die rekening nu ook maar eens een keer!”

Dus niet doen, is mijn advies want als je een tijdje rondloopt in Barcelona krijg je de indruk, dat je, als je alle Tapas-bars, restaurants en andere eetgelegenheden bij elkaar optelt, je qua aantal, dus ook qua keuze mogelijkheden, ongeveer gelijk moet zitten met het aantal straatstenen waarmee deze stad geplaveid is. Een ongelofelijk groot aanbod en de meeste zaken zitten bijna altijd vol. De Catalaan en ook de toerist is ’s avonds massaal op straat te vinden en zit dus echt niet thuis achter de buis.

Kennelijk is ook de bodem van de portemonnee van de Catalaan nog lang niet in zicht, want men laat het geld nog flink rollen. Als je als Nederlander zo’n restaurant als “les quinze nits”, waar elke dag de mensen in de rij staan, ziet, dan komt toch eigenlijk gelijk de Hollandse koopmansgeest in je hoofd bovendrijven. Wat bedoel je, zult u zeggen! Ik bedoel simpelweg, dat de verleiding hier wel erg groot wordt om de prijzen, stapje voor stapje verhogen!

Kijken hoe ver je dat elastiek van de prijselasticiteit hier kunt uitrekken! Maar dat gebeurt hier niet, nee, echt niet, de prijzen zijn al jaren, nauwelijks verhoogd. Hier eet u bijvoorbeeld een Sint Pierre voor € 10,- per couvert, dat kost bij ons misschien wel 2 tot 3 x zo veel! Een 3 gangen menu voor 2 personen met wijn en water voor ca. € 36,- Hier maakt men marge door gigantische omzetten te genereren.

Wellicht kan de chef hier zich ook permitteren in een Porsche rond te rijden, een of meer Harley’s te bezitten en te beschikken over een “personal trainer”( zeg maar een soort lijfarts) net zoals sommige van onze Hollandse sterrenchefs. Hoe het hier allemaal in elkaar steekt blijft toch gissen, men beweert dat er studenten in de keuken staan. Ja, dan wordt het lekker goedkoop qua personeelskosten.

Deze zaak is echter zonder twijfel een fenomeen en wie naar Barcelona gaat moet hier beslist eens een keer een kijkje nemen. En, als u toch beslist van plan bent om een tafeltje te bemachtigen dan heb ik voor u nog de volgende truc die goed schijnt te werken. (volgens ingewijden!) Ga ruimschoots, voordat het restaurant open gaat, op het terras zitten en bestel (voldoende) te drinken. Vraag vervolgens netjes of het mogelijk is om hier ook te ‘eten’. Ze bouwen dan zo je tafel om en je staat dus niet in de rij!

Martin de Baat