Een horecabedrijf waarvan de inrichting stamt uit de zeventiger en tachtiger jaren. Dat betekent bruine plafonds, een barretje met een dakpannendakje, veel schoon metselwerk en ingemetselde karrenwielen als afscheidingen c.q. doorkijkjes in het restaurant. De eigenaar had kennelijk geen trek om de zaak grondig te moderniseren, dus kwamen er alleen nieuwe tafels met strakke grijze stoelen en rechthoekig grijze schemerlampen.

Terwijl je zou zeggen met wat  pleisterwerk, “Jan  de Bouvrie wit” kun je al die schoon metselwerk muren mooi dichtstrijken en weg met dat donkere en oubollige, vol stofnesten zittend pannendakje boven de bar. De bruine plafonds kunnen ook een ander kleurtje krijgen en die karrenwielen? Weg ermee! Of de keuken ook op 2 gedachten hinkt?  Reken maar.

Traditionele gerechten en gerechten waar een moderne twist aan gegeven is. Hoe ze dat doen? Heel simpel. De soep serveer je niet meer in een kop of bord maar in een limonadeglas met een cocktaillepeltje erbij. Ben je lekker lang bezig en kun je ondertussen je vingers goed verbranden. De tafelhoogte is al niet gering vergeleken bij de stoelhoogte en dan ook nog eens zo’n groot limonadeglas wat er bovenuit toornt. Een Eftelingkabouter zou hoogtevrees krijgen als die vanaf de rand van het glas naar beneden keek. Voor mijn schoonmoeder van 96 was dit veel te hoog gegrepen. Dus maar gevraagd of de soep in een bord mocht met daarbij een gewone lepel en dat kon gelukkig allemaal.

Het hoofdgerecht wordt geserveerd op borden waar duidelijke remsporen op aangebracht zijn. Hiervoor is een kwast van een zekere diameter gebruikt die niet zou misstaan om een uit de kluiten gewassen dakgoot in een uurtje te schilderen. Ze zouden die kwast beter kunnen gebruiken om alles wat bruin is mooi te witten in deze zaak.

Toen zagen we plotseling een enorme Schwenker voorbij komen, zo eentje die je ook wel ziet in een winkel voor woonaccessoires. Werd netjes aan een tafel, waaraan twee ouder dames waren gezeten, ingezet. De beide dames keken elkaar zeer verwonderd aan en keken tegelijk ook vol verbazing naar het glas. Vliegensvlug kwam toen een camera te voorschijn, want dit moest op de foto vereeuwigd worden.

Er bleek dus een dessert in het reuzenglas te zitten. Maar hoe kom je daar bij, zo onderin het glas? Dan maar opstaan, dacht de betreffende dame, die dit besteld had. Ze stond op en we zagen haar hele onderarm langzaam in het glas verdwijnen en toen die weer te voorschijn kwam, zag je in haar hand een lepeltje met een of ander bavaroisgoedje er op. Kijk, nu vind ik dat allemaal best leuk en aardig, maar waar zijn ze hier eigenlijk in godsnaam mee bezig. Met de kwaliteit van het eten, in deze betere middenklasse zaak, is overigens niets mis.

Laat dan toch al die fratsen met het glaswerk achterwege en concentreer je op de bereiding en goede presentatie van de gerechten. Dat kunnen ze hier zeker wel, dat bleek uit zowel de presentatie van het hoofdgerecht, maar dan wel zonder die bandensporen en de presentatie van het dessert. Daar ben ik volledig van overtuigd. Ja, en dan moet die baas nog om, om die oubollige zooi er definitief uit te gooien. Wat zal dat een echte metamorfose worden en dan ook nog eens met relatief heel weinig kosten.

Oh ja, vooral die karrenwielen eruit, laat die maar weer lekker ratelen over de keien, dan wordt het wellicht buiten ook nog een beetje nostalgisch!

Martin de Baat