Het zou wat zijn dat Willem Alexander tegen Maxima kon zeggen: “Schat zullen we vanavond eens een bioscoopje pikken en daarna een vorkje prikken bij Jacob Jan Boersma in The White Room?”

“Waarom bij Jacob Jan?” zul je denken? Ten eerste heeft hij al 3 Michelin sterren verdiend en hij heeft al de nodige ervaring met “Prinses” dus nu lijkt de stap naar “Koningin” niet zo groot meer. Hoewel de verwachting is dat, mocht Jacob aanwezig zijn, hij toch behoorlijk gespannen in de pannen zal staan te roeren als het zover komt.

“Altijd maar die private dining” zegt Maxima, het lijkt wel of we een besmettelijke ziekte hebben en steeds weer in quarantaine moeten. “Schat”, zegt Maxima: “Als we dan toch een vorkje gaan prikken, dan zou ik liever naar Los Gauchos gaan voor zo’n lekkere Argentijnse steak van de grill. Dat is bij Kras om de hoek”. “Dan moeten we wel tussen het gewone volk en de toeristen zitten, vooral veel toeristen die ons al net uitgebreid bekeken hebben bij madame Tussaud” zegt Willem.

“Ach”, zegt Maxie dat is een wassen neus. Weet je wat? Ik doe dan heel wat anders aan, als jij nou je boxershort en je blauwe shirt aandoet dan lijken we ook net toeristen. Ik doe dan iets luchtigs aan, wat ik ooit op de markt in Buenos Aires heb gekocht. Ik heb nog een rode pruik en als jij dan je baard een paar dagen laat staan dan zijn we er helemaal klaar voor. Bovendien gaan we Engels of Duits lullen, tenslotte ben jij ook een beetje von Deutschen Blut”.

“Dus niet naar Jacob Jan”, zegt Willem, terwijl er enige teleurstelling in zijn stem klinkt. “Kunnen we beter niet doen”, zegt Maxie. “Want dan moeten we weer in een apart zaaltje zitten anders zitten ze ons weer de hele avond aan te gapen. Bovendien ben ik die druppels en streepjes op Jacob’s borden goed zat. Hij kan beter een streep door de rekening zetten want er gaan daar wat belastingcentjes van onze onderdanen doorheen.”

“Maar we kunnen ons dan toch ook verkleden?” “Nee, dat lijkt mij geen goed idee. Jacob Jan kent ons vrij goed van private dining en van de Prinses table grill party. Hij heeft pas bij ons in de paleistuin een uitgebreide demo gegeven. Hij ziet onmiddellijk dat wij het zijn en dan staan we mooi voor paal”. “Dus niet incognito naar Jacob Jan?” “Zou het niet doen schat. Je kunt toch ook niet in je boxershort en je ongeschoren koppie de White Room binnen komen wandelen?” “Oké, dan maar naar de Argentijn, ik begrijp wel dat je dat liever wil. Weer je eigen potje hé”?

“Maar eerst een bioscoopje pikken in Tuschinsky” zegt Maxie. “Ook in onze vermomming. Als we de zaal in gaan als het licht al uit is wordt het zeker een makkie. Niemand kan ons herkennen en verwacht bovendien niet dat wij het zijn”. “Naar welke film zullen we dan gaan? Beauty and the Beast lijkt me heel romantisch en er zit ook nog eens een vorstelijk sausje overheen.”

“Oké, doen we dat en dan slapen we daarna lekker in onze eigen Royal suite in ons eigen paleisje op de Dam”. “Alsof dat geen belastingcentjes kost”, zegt Willem. “Ja, zo is het nou eenmaal, je wilt een koninklijk huis of niet! Daar moet je voor bloeden. Het volk mag blij wezen dat we niet met de gouden koets gaan”. “Die is in restauratie Maxie, dat kan momenteel helemaal niet”. “Nou ja, ik bedoel, we gooien het echt niet over de balk. Maar ik ga zeker niet lopen van Tuschinski naar de Dam”, zegt Max. Willem: “We nemen gewoon de tram. Hebben we eigenlijk wel een OV? Anders maar met de taxi!”

Martin de Baat