Wat moet je op een gure winteravond niet allemaal doen om een oud nog drijvend binnenvaartschip, (hoe lang nog?) dat sinds enige tijd, omgetoverd is tot eetgelegenheid te bereiken? Best veel moeite! Alleen te voet te benaderen, over enigszins modderige paden en bruggetje en via een soort zig -zag tuintje.

Wat kun je verwachten als je uiteindelijk binnenstapt? Misschien een onontdekt pareltje, waarbij je zelf persoonlijk deze grote ontdekking doet of een verlopen zaakje waar bijna niemand komt of een druk en trendy “place to be”, waar veel jonge, goed opgeleide dertigers interessant zitten te doen? Wat het uiteindelijk was? Op dat moment een verlopen zaakje, zeer eenvoudig ingericht met ons tweeën als enige gasten gedurende de gehele avond. Ik zei nog tegen mijn vrouw “verwen ik je niet op een superieure manier?” Met echte Private Dining, alleen grote sterren kunnen zich dit veroorloven, een zaak voor zichzelf af te huren met een eigen kok en gastheer en met een dergelijk geweldig uitzicht.

Nu zal het hier overdag en vooral in de zomermaanden, best wel goed lopen maar je gaat toch ook geen pannenkoekenrestaurant beginnen dat tot ’s avonds 23.00 uur open is. Dan liggen onze Hollandse kids al lang op één oor, tenzij je in Spanje woont want daar gaat men juist om 22.30 uur naar een horecabedrijf, alleen bestaan daar de pannenkoekenrestaurants nauwelijks of niet.

De gastheer was vriendelijk en had onze tafel al gedekt, nou ja gedekt, een mes en vork op een papieren servetje. Maar dat is oké, want ons verwachtingspatroon was vrij laag. We hadden een bon van Social Deal voor een 3 gangen menu voor 14 euro per couvert. Zowel de kok als de gastheer bevonden zich voortdurend achter de laptop wellicht om reserveringen te checken of omdat ze zich stierlijk verveelden.

Nadat onze bestelling was opgenomen, een klein keuzemenu, begaf de kok zich naar het ruim van het schip waar zich een kleine keuken bevond. Eerlijk is eerlijk, het eten is eenvoudig maar uitstekend van smaak en presentatie. Het uitzicht vanaf de boot is fenomenaal, je ziet Nemo, het scheepvaarthuis, de lichtshow op het IJ, het stadscentrum, kortom dat is genieten.

Alles lijkt hier oké, maar ook supereenvoudig, totdat je besluit nog even van het toilet gebruik te maken. De trap af naar beneden tot naast de keuken. In de keuken waar dus niemand is, de kok is immers aan het internetten, is het een klerezooi, niet zozeer vuil maar meer complete chaos. De entreedeuren van de wc’s lijken meer op haastig in elkaar getimmerde konijnenhokdeuren en verder ligt er allemaal rommel in het ruim. Waarschijnlijk worden er hier ook party’s georganiseerd.

Op een steenworp verderop zit een strandtent die van golfplaten en hardboard in elkaar is gejast en die lijkt het elk moment te gaan begeven, deze tent zit werkelijk propvol gasten, Waarom daar wel en op de boot niet, het is een raadsel, ik zou het niet weten. Misschien net iets makkelijker te vinden? De boot waarop wij de avond doorbrachten lijkt bezig te zijn aan haar laatste rustplaats. Versleten en hier en daar wat gammel, met een eenvoudige, doch goede keuken.

Wil je succesvol zijn, dan moet je toch op zijn minst goed bereikbaar zijn en misschien zie ik het verkeerd, maar het gehele schip mag dan toch best een flinke opknapbeurt ondergaan voordat het zomerseizoen weer begint. Maar voor één enkel keertje het gevoel meemaken dat het schip er voor jou alleen is, private dining en private deining, …en, samen met je vrouw, van een dergelijk mooi uitzicht mogen genieten, dat is toch wel heel bijzonder.

Martin de Baat