Als klein kind sneed je moeder de korstjes van het brood, dat was natuurlijk veels te hard voor een kind om zonder tandjes in te bijten. Datzelfde gebeurde ook bij Opoe, die als een tandenloze hulk aan tafel zat. Zelfs met haar vals gebit, dat ze weer eens voor de zoveelste keer had teruggevonden, omdat ze zich ten einde raad tot de heilige Antonius had gewend, was het nog steeds een onmogelijke opgave om een pistoletje met goed fatsoen naar binnen te happen.

Allemaal heel begrijpelijk, echter wat schetst mijn verbazing. Er zijn tegenwoordig jonge dames die korstjes en krokantjes ver beneden hun stand vinden. Vooral broodkorstjes zijn voor het gewone volk en daar voelen deze dames zich ver boven verheven. Zij frequenteren net zo vaak de PC Hoofdstraat als u, de gewone man of vrouw, naar de Aldi gaat om een pak melk te halen. En dat is toch minstens 1 x per week?

Waarschijnlijk nuttigen deze “dames” helemaal geen boterhammen, alleen het woord al is erbarmelijk in hun ogen Zij nuttigen uitsluitend en alleen sandwiches, meestal belegd met bijvoorbeeld kipfilet, zalm en komkommer. Tussendoor wippen ze nog even langs bij de Bijenkorf en kunnen natuurlijk onmogelijk de shop van Louis Vuitton achteloos passeren, zonder ook daar even binnen te gaan

Uiteraard begeleid door hun toyboy, van het type macho of “wat kan mij gebeuren” of “heb ik iets van je aan”. Arrogante types, vaak in het zwart gekleed voorzien van hier en daar een likkie goud, haar in de krul, hand diep in de broekzak weggestopt, ook wel patsertjes genoemd. Ja, daar vallen sommige knappe vrouwen nou eenmaal op, kijk maar naar Estelle. Deze heren maken zich onnatuurlijk breed zodat het wijffie, dat superverwende ding op hoge hakken, nog meer overkomt als de Stoeipoes van de week.

“Schat heb je al een leuk tassie uitgezocht?” Waar deze types het geld vandaan halen is mij een raadsel maar ik ken dan ook niet alle geheimen van de stad. Zonder blikken of blozen komen de pakken met meiertjes uit hun broekzak.

De bewakers die hier rondlopen zijn eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Spierbundels met een donkere zonnebril op, een grote letter V op hun borst, nee niet de V van Vutton maar van Veiligheid of Vertrekken of Vluchten of zo. In plaats van je hier binnen veilig te voelen zou je geneigd zijn het hazenpad te kiezen, omdat hun blikken je het gevoel geven dat je niets meer bent dan een ordinaire, potentiële tasjesdief die elk ogenblik in de kraag gegrepen gaat worden.

Oké, tassie is gekocht, cash betaald en daarna nog even een pizzaatje op de Dam scoren, pilsje erbij want dat wil onze toyboy dolgraag. Zij is echter wat minder enthousiast maar gaat schoorvoetend akkoord. Wat wil je, als je net zo’n tassie van een meiertje of 7 hebt gekregen!

Dan kan je toch moeilijk moeilijk gaan doen. En wat zie ik dan, als toevallige voorbijganger? De bewuste jongedame heeft haar pizza keurig binnen de rand opgegeten! Wat er van overblijft? De volledige buitenkant!. Er ligt alleen nog een soort circuit van Zandvoort op het bord.

Want korsten en randen zijn niet exclusief genoeg, ze zijn voor het voetvolk en als die het ook niet meer willen pruimen, dan geven ze het maar aan de vogeltjes of de eendjes. En die topkoks zich maar zorgen maken om hun krokantjes, cilindertjes en kruimpjes op het bord! De ene kruimel na de andere crouton of cilinder verschijnt tegenwoordig ten tonele en ook niet te vergeten, de gedenatureerde appeltaart en de gedehydrateerde weet ik veel wat!

Beste heren topkoks en, niet te vergeten, zeer gewaardeerde pizzabakkers. U krijgt niet uitsluitend gasten in uw zaak die van wanten weten, u zult des te meer gasten aan treffen, die van toeten nog blazen weten. Het zijn vaak de omhooggevallen rijken met een IQ van een bezemwagen, die eerst en vooral, graag heel interessant willen doen.

Vuitton tasje van Louis, jasje van de Bijenkorf en pumps uit de PC! En nog steeds, dankzij de toyboy, voorzien van een volle portemonnee. Hoog in de wolken bij Ciel Bleu, neerkijkend op alles en iedereen. Alle korstjes en cilindertjes terzijde schuivend, tot groot verdriet van Onno, ons culinair fenomeen.

Maar ook een keertje, uit luiheid, bij de pizzeria om de hoek, de met Italiaanse liefde en passie bereide pizza, lekker gaan zitten uithollen. Erg toch? Zowel de pizzabakker als de topkok moet toch op deze manier de tranen in de ogen springen? Deze jeugdige, omhoog gevallen, types zitten nog lang niet op het niveau van hun ontwikkelde, sjieke soortgenootjes.

Deze deftige dames van stand, gaan bijvoorbeeld exclusief lunchen en schuiven na 2 happen hun kreeftgerecht gewoon terzijde. Ze bestellen zonder blikken of blozen een portie Beluga kaviaar, geëscorteerd door blini’s en een likje zure room terwijl ze druk kletsend met hun vriendinnen, slechts een paar korreltjes aanraken.

Dit moet dan zogenaamd klasse uitstralen, maar het is gewoon enorm blasé. Eigenlijk zijn het verwende mormels, die daardoor niet meer in staat zijn om nog maar ergens van te genieten. Van deze” dames van stand” zouden de heren koks toch veel eerder wanhopig moeten worden!

Toch maar blijven lachen beste keukenprinsen, is mijn advies. Dan toch maar liever iemand die de kruimeltjes, krokantjes, korstjes en cilindertjes laat staan. En ach, als u zich daar dan nog steeds aan ergert, denk dan maar weer eens even aan uw puberende dochter of zoon. Eens zullen ook deze”verlate pubers” een keer volwassen worden.

Oh ja, was ik bijna vergeten, maar stel dat je zou mogen kiezen, dan maar liever een stelletje puissant rijke Russen in de zaak, die zonder blikken of blozen 6 flessen Petrus bestellen en vervolgens maar de helft opdrinken. Dan hebben tenminste de bediening en keuken ook nog een hartstikke leuke avond!

Martin de Baat