Massief eiken, massief goud, massief zilver zijn uitdrukkingen die de kwaliteit van een product accentueren. Beslist geen nep of zoals we ook wel zeggen puur en echt! Het moest er misschien wel eens een keertje van komen na al die wolkjes, schuimpjes en moesjes! Een restaurant waar het woord “luchtig” absoluut niet in haar vocabulaire voorkomt. Of dit nu echt een trend gaat worden waag ik echter te betwijfelen.

Er moet ergens op aarde nog wel een onopgemerkte doelgroep (bijvoorbeeld mensen die vroeger stiekem naar binnen gingen bij Gaarkeuken restaurant 1870) zijn, die eindelijk hopen op een stukje erkenning van hun, in onze ogen, toch wel merkwaardige eetgewoonten. Het kan zijn dat deze mensen oorspronkelijk afkomstig zijn van het echte platteland. Hun ouders en voorouders zijn opgevoed met voedsel dat “staat in de maag”. En zoals u inmiddels weet uit mijn vorige columns wordt na 2 of 3 generaties, dat “staat in de maag voedsel”, een (verd) erfelijke kwestie. Je kunt niet anders meer dan op zoek gaan naar dit soort voedsel.

Historische foto genomen bij 1870

Spek, spekvet, pannenkoeken, stevige pap, vette worst, stuitergehaktballen en wat dies meer zij. Maar ook moderner ogend voedsel zoals Lasagna, Kaasfondue, Appeltaart en Tiramisu. Helaas kunnen deze mensen niet meer terecht bij restaurant 1870 want deze zaak heeft tot verdriet van velen, een aantal jaren geleden voorgoed haar deuren gesloten. Niet omdat de doelgroep slonk, welnee, in aantal en omvang werd deze steeds groter. Nee, slecht management was de oorzaak!

Er is echter goed nieuws voor deze doelgroep! Het lijkt er op dat er nu anderen zijn, die het stokje overnemen en weliswaar meer op een iets moderne leest gaan voortborduren op deze massieve formule. Onlangs kwam ik per ongeluk in zo’n restaurant terecht, ik moet u eerlijk zeggen, van te voren is het onmogelijk om zo’n restaurant te herkennen, tenzij je dit hoort van iemand die tot de genoemde doelgroep behoort. U moet niet de fout maken om dit soort restaurants te verwarren met restaurant waar u enorme porties krijgt, zoals bij de oude stijl van de Valk restaurants.

Nee, alles gaat hier juist heel subtiel! Vriendelijke service lekker brood, wel wat veel, en de portionering is normaal. Men is hier echter nog wel een beetje “stapel”- gek en dat geeft aan dat er ondanks de moderne inrichting een nogal traditionele kok in de keuken staat. Ook al noem je nu ineens een tompoes een taartje, je blijft zo toch in de stapel- en gebaksfeer. Maar dan! Nietsvermoedend bestelde ik hier de keurig gestapelde vegetarische lasagna. Ik hoor u al zeggen, het lijkt me niet makkelijk om hier een zwaar op de maag liggend gerecht van te maken. Echter niets is minder waar.

De kok is de uitdaging aangegaan en ik moet zeggen met groot succes. Het gerecht werd netjes voor me neer gezet en oogde qua portiegrootte normaal. Bovendien zag het er ook nog smakelijk uit. Bij het aansnijden leek het zeer compact, je zou er zonder al te veel moeite een ragfijne brunoise of zelfs een julienne van kunnen snijden. Misschien hoort met een scherp mes stro aardappeltjes ook nog wel tot de mogelijkheden. Ook de smaak was oké, al raakte ik hierdoor al met al wel in opperste verwarring.

Halverwege het gerecht aangeland, kreeg ik een vol gevoel maar ach, het is niet mijn gewoonte om eten te laten staan. Een kniesoor die daar op let, dus ga je nog even door. Toen het gerecht op was leek het, alsof er niet één steen, maar een hele stapel stenen in mijn maag beland was. Mijn vrouw, die al 2 dagen niet gegeten had omdat ze bang was 199 gram aan te komen dacht nog wel een toetje te lusten. Begrijpelijk, want ze had eigenlijk niet meer dan een uit de kluiten gewassen borrelhap genomen.

De overige personen aan tafel, stonden echter ook op barsten. Eén ervan, liet zijn eten staan, terwijl juist deze persoon normaal gesproken enorme porties kan verslinden. Omdat hij zoveel kan eten had ik bedacht hem een keer uit te nodigen bij restaurant “de Hongerige Wolf”. Het nieuwe walhalla voor enorme vetvlekken en grote eters, nu het bij van de Valk steeds moeilijker wordt je buik overdadig te vullen.

Vol verbijstering keek iedereen aan tafel naar mijn vrouw. Nu zijn vrouwen wel vaker moeilijker te begrijpen maar dit slaat alles! Eerst op dieet willen en dan nog een toetje bestellen in een restaurant waar iedereen zwaar zit te puffen na het onvoltooide hoofdgerecht. Ach zeiden we, ga je gang. Nu had mijn vrouw weinig trek om alleen een toetje te nemen en probeerde ze ons, met alle ongeoorloofde middelen, over te halen om haar te vergezellen. Niet door ons over te halen om ook een dessert te bestellen want daarin was ze vrij kansloos. Nee, door 1 dessert te bestellen met 4 lepeltjes zodat we er gezellig met z’n vieren van konden delen.

Nu wilden we haar niet teleurstellen, dus gingen we massaal overstag. We zeiden: “Vooruit dan maar, om jou een plezier te doen”. Nu had ze vanuit haar ooghoeken ook al een keer een grote, waarschijnlijk massieve en machtige, appelpunt voorbij zien komen en dat leek haar wel lekker. Na onze ervaring met het hoofdgerecht, trachten we haar uit alle macht er van te weerhouden een appelpunt te bestellen. Wat dan wel, vroeg ze nog? Nou zeiden we voorzichtig, we dachten aan iets luchtigers, zoals bijvoorbeeld een tiramisu ! Ja, dat wilde ze dan wel in beraad nemen, maar een tiramisu met aardbeiensaus kwam haar wat vreemd over, om niet te zeggen ronduit belachelijk. En daarover bestond wel enigszins overeenstemming maar dan wel op één persoon na.

Waarschijnlijk een geheim lid van de vereniging “Oppermachtig”. Hij had wel eens van deze weerzinwekkende combinatie gehoord. Maar ja, we zaten tenslotte niet in het eerste de beste restaurant maar waarschijnlijk in de goed geheim gehouden, maar zeker waardige opvolger van de Keuken van 1870. Dus bestellen maar! Dus daar kwam de Tiramisu en die was me toch massief en oppermachtig!

Het klinkt ongelofelijk, maar met 4 personen hadden we de grootste moeite om dit gevaarte op te krijgen, zelfs het laatste hapje is op het bordje onaangeroerd achtergebleven. Een prestatie van formaat van deze keuken. Dit restaurant is naar mijn overtuiging volledig geslaagd in het bereiden van zwaar op de maag liggende gerechten. Hiermee is eigenlijk voor mij duidelijk geworden dat een nieuwe stijl restaurant in aantocht is die herinneringen aan de goede ouwe gaarkeuken 1870 snel doen verbleken.

Nadat we het restaurant zo goed en zo kwaad als het ging verlaten hadden, was ik heel blij dat we eerst een flink stukje moesten lopen voordat we in de auto konden stappen. Onderweg leek het wel, of de spanning op mijn maagwand zo hoog was opgelopen dat er elk moment een explosie (een zogenaamde klapmaag) kon plaats vinden. Ik ging zelfs al uiterst voorzichtig lopen om niet te veel onnodige bewegingen te hoeven maken die het op knappen staan van mijn maag en ingewanden zouden bevorderen. Na slecht geslapen te hebben, de volgende morgen eerst maar eens op de weegschaal. Ik was bijna 1 kilo aangekomen, mijn vrouw heeft gelukkig vergeten zich die ochtend te wegen. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor omdat er ik anders weer een rotdag aan mijn pensioendagen had kunnen toevoegen. Voor het eerst in mijn 65 jarige leven heb ik mijn ontbijt overgeslagen en zoals het er nu naar uit ziet zal ik ook de lunch niet gaan gebruiken.

Kennelijk moet er nog een heel omvangrijke doelgroep rondlopen die op zoek is naar dit type restaurants. Want extra omzet aan tafel, door een voor- of nagerecht te verkopen kan bij deze naar het rijk der fabelen worden verwezen. Hier moet men het hebben van een tafeltje minimaal 3 keer bezetten op een avond. Dat kan ook makkelijk want als je zo’n vol gevoel krijgt ontstaat bijna onmiddellijk de onweerstaanbare behoefte om in beweging te komen en frisse lucht te happen en dat komt natuurlijk goed uit. Opstaan en wegwezen! Mocht u onder u vrienden of kennissen nog liefhebbers hebben van zwaar tafelen dan kunt u bij mij het geheime adres krijgen. Er bestaat ook een vereniging voor liefhebbers van zwaar tafelen, de naam is, zoals ik al memoreerde:”Oppermachtig”.

Mochten er, om wat voor onbegrijpelijke redenen dan ook, leden van deze vereniging zijn die er uit willen stappen, dan is dat nu betrekkelijk eenvoudig geworden.

Om te zorgen dat je ook tijdens het eten een stevige work-out hebt is er nu deze gewichtheffers-bestekset, gemaakt van chroom. Mes en vork wegen elk een kilo. Het eten valt je met deze bestekset niet alleen zwaar op de maag, maar het drukt ook zwaar op je budget. Voor €83 heb je alleen een mes en vork. Om je te ontmoedigen ook nog een toetje te nemen, is de lepel als echte zwaargewicht van het stel uitgevoerd: die weegt 2 kilo. Een complete set met lepel erbij kost €107,-

Wat mij betreft, geef mij maar weer even een serie wolkjes, schuimpjes en moesjes.

PFFFFFFFFFFFFFFFFT!

Martin de Baat