Zo op het oog intelligente en goed opgeleide mensen die culinair gezien op het niveau van de dierenwereld verkeren. Dus het volledig ontbreken van enige culinaire bagage waarbij ook de etiquette aan tafel schittert door afwezigheid.

Misschien kent u ze ook wel uit uw omgeving, het zijn best aardige en slimme mensen maar je moet er eigenlijk niet mee uit eten gaan of je inspannen om ze bij jou thuis te verwennen met een verfijnd diner want…..

Voordat je het in de gaten hebt zijn ze al klaar met hun gerecht terwijl je zelf nog maar nauwelijks begonnen bent en zit je dus al tegen hun lege bord aan te kijken. Volgens mij krijgen hun smaakpapillen geen kans het tot zich genomen voedsel te registreren want met de snelheid van het licht passeren de voedseldelen hun mond waardoor eigenlijk alles in een keer, mits enigszins vermalen, door hun keelgat verdwijnt. Het begrip proeven is dus waarschijnlijk volledig onbekend.

Als je deze mensen dan ook vraagt of het gesmaakt heeft, krijg je steevast als antwoord dat het goed gesmaakt heeft, maar ik betwijfel of ze dat echt zo ervaren hebben. Het vermoeden bij mij bestaat, dat men geen enkele nuance kan aanbrengen aan de “ervaring” die men bij het tot zich nemen van het voedsel heeft kunnen bemerken. De gedachte komt soms bij mij op of ze misschien uit een groot gezin kwamen waarbij je vlug moest zijn met eten anders hadden je broertjes of zusjes al flink wat opgeschept en was alles al opgegeten.

Het zogenaamde schrokken is niet goed te verklaren voor mij, maar staat lijnrecht tegenover het culinair genieten in bijvoorbeeld een sterrenrestaurant. Je doet deze mensen ook echt geen plezier om ze daar mee naar toe te nemen. Behalve de enorme snelheid waarmee ze hun voedsel tot zich nemen, zijn het meestal ook grote eters en de porties in de luxe horeca zijn voor hen absoluut niet toereikend.

Dus ook verfijning is voor dit type eter onbekend, die meer denkt en spreekt in de richting van geen honger meer of de buik vol of iets dergelijks. Zoals er vroeger door de arbeiders zwaar lichamelijk werk werd verricht en het noodzakelijk was om zichzelf te voorzien van voldoende brandstof c.q. energie. Dus niet alleen komend uit een groot gezin, maar ook uit een arbeidersmilieu, beiden gingen vaak samen, kan mede de oorzaak zijn van het gebrek aan gevoel voor culinaire verfijning.

Wat ‘n uitersten zijn er toch in de wereld. Ik hoef alleen maar te denken aan onze enige smaakprofessor die zich zeer intensief  bezig houdt met het begrip “smaak”. Of restaurantgasten, die er veel geld en er veel reistijd voor over hebben om ergens culinair te genieten. Bij de zogenaamde schrokkers hebben de smaakpapillen eigenlijk geen functie meer en dat vinden ze ook totaal onbelangrijk. Hun smaakpapillen zijn eigenlijk al heel lang met pensioen zou je kunnen zeggen.

Dit komt de voedingsmiddelenindustrie heel goed uit want men hoeft geen moeite te doen om smakelijke producten te produceren, gewoon zo veel mogelijk standariseren en men kan er ook naar hartenlust op bezuinigen. De kunst van het weglaten, met als enige reden om er meer aan te kunnen verdienen De grote doelgroep die weinig heeft met smaak zal het nauwelijks bemerken.

Ja, smaken verschillen, al zeg ik dat helaas, in dit geval, wel met een beetje pijn in het hart.

Martin de Baat