Ooit een Chinees restaurant van naam en faam,

nu dichtgespijkerd met planken voor elk raam.

Een Grand Old Lady sterk in verval,

ook omdat het daglicht haar laatste restje schoonheid stal.

Je voelt dat het pand zucht en kreunt onder haar deplorabele staat,

terwijl het in haar glorietijd, een zekere mate van aanzien had in deze straat.

Waar toen de nasi en bamigerechten, de nu half vergane keuken verlieten,

zodat talloze gasten hiervan hebben kunnen genieten is…

Deze ruimte, het domein van daklozen en clochards,

dat heeft toch wel iets heel naars.

De vloer is nu bezaaid met vuilnis en lege flessen drank,

de geur van koken en specerijen heeft plaats moeten maken voor bijna ondraaglijke stank.

Het verval is triest en maakt het zo beladen, zeg maar emotioneel,

de confrontatie met het besef van eindigheid, zorgt voor een brok in je keel.

Maar na vele jaren van leegstand en verval zal er zeker eens iets moeten gebeuren,

wie weet op een goede dag opent deze zaak wellicht weer haar deuren.

De last van het verleden is dan vergeten en definitief passé,

nieuwe gasten zullen weer binnen stromen voor lunch, diner of gewoon een kopje thee.

Martin de Baat