Tuinaarde

Zand in de sla of in de spinazie zodat je knarsetandend zit te eten, dat schijnt tegenwoordig steeds minder voor te komen.

Zijn de koks dan zo veranderd dat ze de producten veel zorgvuldiger wassen? De verklaring ligt waarschijnlijk meer in het feit dat veel producten tegenwoordig panklaar dus ook al gewassen binnen komen. De kropsla heeft veelal plaats moeten maken voor ice berg sla, minder smaak, maar wel heel gemakkelijk te verwerken. Nauwelijks risico op achtergebleven zandkorrels.

Spinazie is toch vaak diepvries of ook panklaar, verpakt onder gas.

Vroeger waren het de achtergebleven zandkorrels waar gasten over klaagden.

Nu deze klachten zijn verstomd is er iemand op het idee gekomen om gasten op een andere manier te trakteren op belevingsgastronomie. Als er dan van “nature”geen zand meer in het eten zit dan maken we het toch zelf. Niet een paar korrels maar zowat 1 kubieke meter zand!

Deze tuinaarde, zoals dit product wordt omschreven, wordt bereid uit meelproducten.

Degenen die menen dit product op culinaire wijze te moeten namaken en denken dat deze “tuinaarde” een hersenspoeling bij de gast te weeg zal brengen, waarbij ze afschuw menen te kunnen veranderen in oprechte bewondering, moet ik helaas teleurstellen.

Het product lijkt verdomd veel op de tuinaarde die ik wel eens voor mijn vrouw bij de Praxis haal. Het water loopt echt niet uit mijn mond als ik hiermee geconfronteerd wordt.

Eigenlijk is de imitatie niet veel meer dan wat broodkruimels van de donker gekleurde broodkorst die je normaal gesproken in deze periode van het jaar toch aan de vogeltjes geeft?

Natuurlijk zullen er gasten zijn die een ander associatie bij tuinaarde hebben dan ik en waarbij de aanblik hiervan op het bord het water al uit de mond loopt.

Mijns inziens is dit echter een zeer beperkte groep die wellicht in een ver verleden regelmatig als kind met de ouders aan het strand ging picknicken en daar de boterhammetjes kritiekloos maar knarsetandend naar binnen werkte omdat je niet beter wist.

De potentiële klanten van Heston Blumenthal van de Fat Duck zijn hier geboren, je bent al gewend aan het zand op je brood, je maakt de geluiden van de zee er nog bij door je tijdens de maaltijd een I Pod op te laten zetten en het feestje is compleet. En niet te vergeten een geleitje van zeewater als toegift en het wordt helemaal top!

Nou heb ik niets tegen nieuwe ontwikkelingen, er is wat mij betreft wel een zeer belangrijke voorwaarde aan verbonden en dat is dat het een verbetering te weeg brengt qua smaak!

Uiterlijk vertoon, om het netjes te zeggen “belevingsgastronomie”, lijkt echter in sommige zaken steeds meer de overhand te krijgen waarbij smaak een min of meer ondergeschoven kindje dreigt te worden.

Zand erover!

Martin de Baat