Weer zo’n slimme zet van een inventieve Chinees. Onlangs is dit restaurant geopend in Ommen. Een zeer grote zaak met circa 400 zitplaatsen. Een variant, men zegt de opvolger, van het bekende “all you can eat” wokconcept.

Eigenlijk een riante, wat luxere vreetschuur met heel veel voetgangers. Ik zou bijna zeggen een ”mega loopstal”, waar je zowel Aziatisch als Europees kunt eten. Een enorme zaal met grote buffetten met de gebruikelijke sushi, de teppanyaki, de wokafdeling en de grillafdeling.

Maar ook Nederlands keukenpersoneel in dienst van deze Chinees, om de Europese gerechten te bereiden. Hier vindt je dus een koud buffet met gerookte zalm, paling, garnalen, salades enz. De warme afdeling bevat o.a. lasagne, varkensvlees in roomsaus, gehaktballen in Stroganoff saus, kip met kerrie en nog veel meer. Ook pizza’s en pasta’s met diverse sauzen zijn verkrijgbaar.

Zelfs de bediening is hier Nederlands en de Nederlandse leidinggevende gastvrouw zorgt voor het persoonlijke contact met de gasten. Volgens de Nederlandse medewerkers verloopt de communicatie met de Chinezen prima en dan te bedenken dat dit gaat door middel van handen en voeten.

Wat hier voor de bezoekers zo moeilijk is, dat is: plannen! Velen, meestal grote families, hebben bijvoorbeeld een arrangement voor 2 uur gekocht en gaan bij binnenkomst massaal aanvallen en scheppen hun borden helemaal vol. Door de overvloedige presentatie van de gerechten, maar ook gedreven door hebzucht en soms vraatzucht, kunnen velen zich dan kennelijk niet meer beheersen. Wat tevens een rol speelt is de angst dat men straks als de tijd om is, onvoldoende aan z’n trekken is gekomen. Zo zit men na een uurtje al bomvol en blijft men ongeïnteresseerd zitten om uit te buiken en nog wat te drinken.

In dit soort vreetschuren komen dan ook de zogenaamde “kamerolifantjes” Je zou de neiging krijgen om deze doelgroep te verwelkomen met “Hallo Jumbo” maar verstandig is dat natuurlijk niet. Vrouwen van 35- 40 jaar, waarbij de buikomvang ruimschoots de borstpartij voorbij is gestreefd. Kinderen van 12-14 jaar die hun moeders, qua uiterlijke vormgeving akelig dicht benaderen.

Mannen met “veels” te dikke buiken, de zogenaamde “wandelende vreetschuren”! Zij proeven geen voedsel, maar stouwen voedsel in hapklare brokken naar binnen. Om dit met zo min mogelijk inspanning te realiseren houden ze gewoon hun rijk gevulde etensbord op borsthoogte. Bieflappen van de teppanyaki, zoetzuur varkensvlees en pangafilets, worden met bord en al over een soort Alpe d’Huez gehesen, om vervolgens bungelend aan de etensvork, pijlsnel neer te dalen in het keelgat van de veelvraat.

Echt een zaak voor de gewone man, hier vind men alles in massa, totaal geen verfijning of creativiteit. Voor een romantisch dineetje voor twee moet je hier zeker niet wezen! Veel zogenaamde cafetariagangers, die absoluut niet geïnteresseerd zijn in MSC gecertificeerde vis, boerderijkip, biologisch scharrelvarken of gecertificeerde kalfskroketten. Sterker nog, men heeft hier nog nooit van gehoord!

Ook bij de Chinese ondernemers leeft dit absoluut niet. Men koopt hier zo goedkoop mogelijk in. Dumphal vlees, plofkippen, bevroren panga en tilapia e.d. om deze buffetten tegen messcherpe prijzen aan te kunnen bieden. Met deze formule is er voor zeer veel groepen nog minder reden om naar een ander restaurant te gaan. Je kunt hier immers van alles eten. Dus alle leden van grote families, zowel de kinderen, de ouders, de opa’s en oma’s komen hier allemaal aan hun trekken. Bovendien weet je van te voren precies hoeveel geld je kwijt bent.

De ondernemer heeft over dit hele concept goed nagedacht, inclusief zijn gedekte tafels! Nou ja gedekt, er ligt een bestek op tafel met een celstof servet. Is dat alles? Nee, het mes en de vork liggen gebroederlijk naast elkaar op een tweedelige porseleinen messenlegger! Precies zoals ik al eerder memoreerde om het probleem van het bestek op de kale tafel op te vangen. Zo zie ik het graag!

Is hier dan niets over het hoofd gezien? Toch wel en dat is de omvang van de Chinese eigenaar/gastheer zelf! Hij valt totaal in het niet bij de kolossen die hier binnen komen schuiven. Een broodmager mannetje, type gratenpakhuis, die schril afsteekt bij de overvloedige buffetten, waarlangs hij de bezoekers rondleidt om uitleg te geven. Je gaat je dan toch onwillekeurig afvragen of hij wellicht zijn eigen aangeprijsde waren zelf wel lust.

Maar misschien is dit ook weer een slimmigheidje van hem. Door zichzelf zowat onzichtbaar te maken, geeft hij ook een ander signaal af, namelijk: “Eet je slank!” Zo van: “Je hoeft hier helemaal niet dik te worden, kijk maar naar mij!” “Eet maar lekker, maar neem steeds kleine beetjes. Doe er wat langer over, boek nog een half uurtje of desnoods 1 uur bij. Dat is voor mij allemaal financieel aantrekkelijk en jullie blijven zo langer in leven en zullen dus ook vaker bij me terugkomen!”

Tenslotte: “Beste mensen, hier is niks aan de hand, al dat gedoe over diervriendelijk en zo, is eigenlijk alleen maar voor dames en heren van stand. Dus, geniet van de wereld, geniet van mijn wereldrestaurant”

Martin de Baat