’s Ochtends maar eens benzine tanken want het autootje van mijn vrouw staat bijna droog. Het is koud, bitterkoud aan de pomp. Wil op een gegeven moment gaan afrekenen en sta keurig in een kort rijtje voor het betaalloket. Ben bijna aan de beurt en denk: ik pak alvast mijn portemonnee.” Maar wat bleek, mijn vingers zaten op slot en waren zo stijf van de kou dat ik het knoopje van mijn achterzak niet open kon krijgen. En ik was bijna aan de beurt. Ik dacht, ik kan het toch niet maken om aan de Shell juf achter de kassa vragen of ze de knoop van mijn achterzak kan open maken? Want stel dat ik nodig naar de wc moest met halfbevroren vingers? Wat moet je het beste mens dan wel niet vragen? Als er een “airblade” in de toiletten hangt, die kans is erg klein overigens, dan zou ze je daar nog naar toe kunnen verwijzen.

Na wat verwoede pogingen ging het knoopje last minute gelukkig toch open. Ondanks de kou brak het angstzweet me bijna uit. Dat heb je als je geen pinpas bij je hebt of je portemonnee in je achterzak bewaard. Waarschijnlijk zijn mijn hulpeloze acties ook door de camera gesignaleerd en krijg ik de kwalificatie mee: “ meest onhandige zakkenroller die zichzelf tracht te beroven”.

’s Avonds eerst een simpel hapje eten bij een Fastfood Chinees. Was super, qua snelheid, service, versheid en prijs. Veel jonge kokkies die hier indrukwekkend in de weer zijn met hun wokpannen. Daarna als compensatie voor het ontbreken van een gezellige entourage bij deze Chinees nog naar een trendy tent met mijn dochter om “ een drankje te gaan doen|” zoals ze dat tegenwoordig noemen. Ze willen bij de Chinees nou eenmaal niet dat je lang blijf zitten want dat kost geld doordat je de tafel bezet houdt. Het heet niet voor niets Fast Asian Cuisine! Het was ook inderdaad erg druk daar.

Hier in deze very trendy zaak was het heel rustig. Ik was hier nog nooit geweest. Voordat we onze jas uit konden doen en überhaupt de kans kregen om te gaan zitten stond er al een jongeman voor onze neus met de vraag wat we wilden drinken. Mijn dochter zei tegen hem: “Mag ik even de drankenkaart inzien?” Die hebben wij helaas niet, zei hij, maar hij frummelde haar wel een cocktailkaartje in de handen. Ik zei nog tegen mijn dochter, het lijkt er op dat ze hier nog sneller zijn dan bij de Chinees. We zaten pal tegenover een indrukwekkende rij bierkranen met o.a. Jupiler op de tap. Dat belooft wat.

Mijn dochter wilde toch info over de verschillende biersoorten dus maar even aan een dame vragen die verveelt achter de tap met haar telefoontje aan het spelen was. Het leek er op, dat de dame in kwestie het als hinderlijk ervoer dat ze gestoord werd. Mijn dochter kreeg moeizaam de antwoorden op haar biervragen maar daar hield het verder ook mee op. Enfin, wij bestellen, toen de bieren arriveerden, was van mijn biertje het schuim al op een bedenkelijk niveau ingezakt, van mijn dochter, een Leffe blond, was de schuimkraag nog enigszins in tact.

Onder het glas lag een zogenaamd “Refilltje”. Iets heel nieuws, past wel bij zo’n trendy tent. Dit is namelijk een bierviltje met gleuf. De bedoeling is, dat als je glas leeg is je non verbaal een tweede biertje kunt bestellen door het viltje op de rand van je lege glas te schuiven. Goed idee zei mijn dochter. Zij weet natuurlijk niet dat een vakman/ vrouw een dergelijk viltje niet nodig heeft. Die is getraind op signaleren. Maar voor ongeschoolde krachten zou het een hulpmiddeltje kunnen zijn. Maar ja, zoals altijd, als de eerste indrukken niet goed zijn, geen verwelkoming, geen kans te gaan zitten en geen fatsoenlijke schuimkraag op je 1e biertje dan verdwijnt de behoefte aan refill, je ervaart het meer als een bittere pil en denkt eigenlijk alleen nog maar aan het vragen naar de bill.

Dat hebben we maar gedaan, alleen betalen daar kwam het niet van, geen bediening meer te bekennen dus maar naar de bar gelopen om af te rekenen. Of had ik hier met een bankbiljet moeten zwaaien? Misschien een viltje ontwerpen met een groot € teken voor op je glas? Zoals hieronder, een payviltje?

Toen we naar buiten liepen dacht ik: Van veel Chinese familiebedrijven kunnen wij heel wat leren, die kunnen signaleren, zijn snel, efficiënt en servicegericht en de prijs/kwaliteit is ook nog goed. Dan hoef je geen marketing te bedrijven en ook geen super trendy exterieur of interieur te hebben. Of zit het ze gewoon in de genen en/of wordt de servicegerichtheid er steviger ingeramd door pa en ma? De gasten, die komen hier vanzelf en wel in grote aantallen.

Martin de Baat