Je begint gewoon een restaurantje, Thai’s lijkt je wel leuk. Keukenbezetting, geen probleem, genoeg Thaise vrienden om je heen. Of je horeca-ervaring hebt? Nauwelijks, hiervoor heb je wel in een afhaalrestaurant gewerkt, maar eigenlijk heb je een juridische achtergrond. Je bent pas 25 en nu al een eigen Thai’s restaurant, je droom is werkelijkheid geworden.

Zo ongeveer was het begin van het artikel in de krant. Ik heb het uitgeknipt en bewaard en enkele maanden na opening van deze zaak besloten er eens te gaan eten. Keurig gereserveerd via SeatMe om 18.30 uur twee couverts.

Bij binnenkomst was er één tafeltje van twee bezet. De dame die ons verwelkomde stond achter de bar en bleef daar in eerste instantie ook. Verwelkomen is eigenlijk te veel gezegd. Ze informeerde naar onze naam, wees een tafeltje aan en op mijn vraag waar we onze jassen konden laten wees ze naar de kapstok. Vervolgens liep ze naar de keuken, stond daar een tijdje te kletsen met het keukenpersoneel en na een minuut of 10 verscheen ze voor het eerst bij ons aan tafel. Daar zaten we dan al die tijd in afwachting wat er ging komen. 10 minuten duren dan voor je gevoel ineens 20 minuten. Even speelde het door mijn hoofd om weer rechtsomkeer te maken, maar mijn vrouw zou me toch hiervan weerhouden dus bleef ik maar zitten. Het restaurant heet “Hallo” maar dan vertaald uit het Thai’s. Dat is toch al sowieso een minimale uiting van gastvrijheid?

Het niveau van de keuken is bijna om te huilen en toch liep de zaak praktisch vol. Hoe dat kan? In deze stad zitten twee Thaise restaurants en die zijn, voor zover mij bekend, allebei gelijkwaardig van niveau, met dit verschil; deze zaak is een stuk goedkoper. Dit kan een goede reden zijn voor de redelijke bezettingsgraad. Als je niet kunt vergelijken met een keuken van een veel beter niveau, ga je er van uit dat het zo hoort en helemaal oké is. Vaak kies je dan voor de goedkoopste Thai.

Wellicht voor diegene die in Thailand zijn geweest en daar hebben kennis gemaakt met de echte Thaise keuken gelden er heel andere maatstaven. Die zullen moeten uitwijken naar een andere stad of weer een reisje naar Thailand boeken.

Voorgerecht: Thaise loempia, koude loempia in rijstvel gerold. Plakt als de nete, hoort wel zo, maar vooral als je deze op een bananenblad ligt wordt het nog een graadje erger. Lijkt wel of er secondenlijm gebruikt is. Heb gelezen dat een bananenblad functioneel is onder warme gerechten omdat het blad aroma afgeeft. Nu zat ik soms bananenblad mee te eten omdat het muurvast zat aan die sticky loempiarollen.

Omdat het blad hier toch alleen maar een decoratieve functie vervult zou ik de dames van de bediening adviseren om voortaan het bananenblad maar als rokje te dragen. Hoe dat blijft zitten? Gewoon vastplakken op de damesdijen met rijstvellen! Veel curry’s op de kaart als specialiteit.

Groene en rode varianten. Vraag je naar het verschil, hoor je in eerste instantie dat de ene rood is en de andere groen. Ja, dat kon ik zelf ook nog net bedenken. Bij doorvragen komt er iets meer informatie. Deze Thaise serveerster is de Nederlandse taal duidelijk nog niet helemaal machtig.

Hoofdgerecht: eerst komt er een grote bak witte kleefrijst op tafel. Even hadden we nog een sprankje hoop dat we alsnog terecht zouden komen in een sprookjesachtige oosterse sfeer. Dan verschijnen er twee kommen op tafel, één met groene en één met rode curry. Wel honderd ogen keken ons aan, helaas geen mooie Thaise ogen maar vetogen bovenop de curry. Ik dacht ongemerkt aan het sopje in het afwasteiltje van mijn moeder als ze een aantal vettige braadpannen had schoongemaakt. Zo zie je maar weer, het oog wil ook wat!

De curry, een soort dunne saus, bevatte zeer weinig groenten. De vulling van de curry bestond uit Thaise aubergine, Thaise basilicum, rode peper, bamboe, gebroken sperziebonen en wat in blokjes gesneden tahoe, zo uit het pak. Dat was het wel zo’n beetje. Heel veel vocht met nauwelijks wat er in. We hebben we maar saus met rijst zitten eten om nog enigszins verzadigd te raken. Die kommen zou ik willen vergelijken met een gemeente zwembad waar maar één persoon in zwemt. Dat is ongeveer de verhouding vloeistof versus groenten.

Het bestek voor het hoofdgerecht moesten we vragen, hadden we gebruikt voor het voorgerecht, de Thaise loempia’s, omdat er maar één couvert was opgedekt. Enfin, toen we klaar waren met eten waren onze kommen, nog bijna half vol met groen en rode currv vloeistof en dan wordt er afgeruimd. Niet te geloven! De kommem worden op elkaar gestapeld en… de curry-vloeistof komt als een soort waterval naar beneden op het bord wat onder de kommen staat. Met haastige pas begeeft de eigenaresse zich naar de afwaskeuken voordat alles op de grond loopt.

Ik ben benieuwd hoe lang de zaak nog bestaat. Kan bijna niet geloven dat andere gasten dit geklungel allemaal niet merken. Succesvol zonder enige kennis van zaken. Maar voor hoe lang? Volgens mij kunnen die gevouwen handen in het logo van deze zaak beter eens flink uit de mouwen gestoken worden.

Martin de Baat