Realiseerde mij niet dat het nog regelmatig voorkwam, een dergelijk ouderwetsch buffet. Wat valt mij op in de advertenties in de plaatselijke krant? Dat heel wat slagers behoorlijk aan de cateringweg timmeren. De stamppotbuffetten vliegen je rond de oren, afgewisseld met de barbecue pakketten, maar die zijn natuurlijk een stuk moderner. Keurig netjes op locatie afgeleverd inclusief shaving dishes, gelpasta en wat je zo nog meer nodig hebt. Ook het nagerecht kan erbij geleverd worden.

Nu heb ik vrij recent het genoegen gesmaakt een uitnodiging voor deelname aan een dergelijk stamppotbuffet, geleverd door de plaatselijke slager, te mogen ontvangen. Ik stond niet bepaald te trappelen van ongeduld, maar ik dacht, ach laat ik maar eens gaan, mede omdat ik mij min of meer sociaal verplicht voelde. Er werd rekening gehouden met het feit dat ik vegetariër ben. Er was stamppot zuurkool, boerenkool en hutspot. Ja, ook al geen verrassing zult je denken.

Was er dan niks bijzonders? Zeker wel. De organisator, een niet onverdienstelijke doe het zelf kok, had zijn beste beentje voortgezet. Eigen gemaakte advocaat met slagroom voor aanvang van het buffet om alvast een bodempje te leggen. Dus vrijwel alle deelnemers stortten zich onmiddellijk op de advocaat. Het leek wel een bejaardenhuis in zijn hoogtijdagen, waar de Zwarte Kip advocaat ook niet aan te slepen was. Een onscherpe blik, toentertijd, in het magazijn van het huis, zou je op de eerste gedachte kunnen brengen dat die oudjes toch wel erg veel mayo gebruiken bij hun frietjes. Maar bij nader inzien bleek de hele voorraad uit plastic knijpflessen advocaat te bestaan.

Als je een glazen fles advocaat aan de oudjes zou geven, moesten ze zo hard schudden dat ze misschien zelfs uit elkaar zouden vallen! Vandaar de knijpflacons, voor diegenen die nog over enige spierkracht in de handen beschikten. Het stamppot buffet, daar was dus niks mis mee, maar ook niet zo bijzonder uiteraard. De echte klapper kwam daarna. Wist niet dat zoiets überhaupt ook nog bestond! Ik moest weer denken aan de jaren dat ik nog een kind was en mijn oma speciaal voor mij een custardpudding maakte in een aardewerk visvorm. Ik werd er toen helemaal blij van. Warempel een nagerechtbuffet, door de selfmade kok bereidt, waarop diverse soorten custardpudding met o.a vanille, bitterkoekjes en chipolata smaak. Waar vind je dat nog? Is dat niet ouderwetsch?

Er was ook panna cotta maar die was wat minder gelukt. De rest was perfect van stijfte maar over de smaak valt niet zo veel te zeggen. Smaakte allemaal naar de bekende dr. Oetker. Triomfantelijk in het midden stond de roomblanke griesmeel pudding met daarbij natuurlijk de bessensaus te stralen. Die panna cotta was een vreemde eend in de bijt en hoorde in dit echt Hollandse gezelschap eigenlijk helemaal niet thuis. Maar ja, je wilt als bijna 80 jarige kok ook niet al te ouderwetsch overkomen toch? Ik zou haast zeggen, van mijn generatie, wie is er niet groot geworden met griesmeelpudding met bessensap?

Het zijn natuurlijk van oorsprong allemaal huishoudelijke puddingen die nu mochten glimmen, want dat deden ze, op het toetjesbuffet van deze stichting. Het was niet zo dat ik mijn tranen niet kon bedwingen maar nostalgische gevoelens uit mijn jeugd kwamen op een of andere manier in sterke mate te voorschijn. Ja, dat krijg je als je wat ouder wordt. Inderdaad waar zie je nog een ouderwetsche pudding?

Je zult misschien zeggen: “ in de supermarkt”, en die is dan van Mona. Maar dat is zo’n schuimig ding dat weinig of niets te maken heeft de ouderwetsche custardpudding, laat staan met een goede bavarois. Deze custardpuddingen en griesmeelpudding, hoe mooi ze er ook uit zagen, hebben weinig van doen met een bavarois qua samenstelling en smaak, maar je bent toch een beetje zeurpiet als je daar over valt. Het blijft toch leuk om iets geserveerd te krijgen uit lang vervlogen tijden, ook al is het niet zo super van smaak.

Weer eens een andere manier dan een lepel aflikken of een pasteitje geserveerd krijgen in een sterrenzaak, om weer terug te gaan naar de herinneringen uit je vroege jeugd.

Martin de Baat